Van kou lijden tot jacuzzi temperaturen

Onderuit gezakt zittend op de harde bank in de camper, staan wij hier op een parkeerplaats voor de bibliotheek. Na een half uur wandhopig op zoek te zijn naar wifi, hebben we eindelijk een plek gevonden. Hoog tijd namelijk voor een nieuwe blog! Niet omdat het nu zolang geleden is dat er wat geschreven is, maar omdat er gewoon alweer teveel te vertellen is.

Woensdag op donderdagnacht hebben we een soort van wild gekampeerd. Waar menig wildkampeerder in de boesboes gaat staan en zich daarbij verdekt opstelt, doen wij dat op een parkeerterrein midden in het centrum van het drukke Auckland. Heel slim is dat natuurlijk niet, maar het was gewoon een samenloop van omstandigheden. We hadden tenslotte een parkeerkaartje tot de volgende dag 6 uur 's ochtends en het zou natuurlijk maar wat zonde zijn om die tot een karige 12 uur 's avonds te gebruiken. We vroegen ons echter wel sterk af of de politie ook zo zou redeneren, maar ik had zo'n vermoeden dat onze redenaties en die van de politie niet op één lijn zouden liggen. Na een onbezorgd gezellig avondje werden eenmaal in bed de mogelijke scenario's besproken: van een bekeuring tot te worden uitgezet. De volgende morgen werden we wakker van wat herrie en niet van een man in uniform. Niks geen strafblad cadeau gekregen of eenzame opsluiting. Het gevoel zo vrij als een vogeltje te zijn, verdween later toen we in onze ooghoeken een politieauto het parkeerterrein op zagen rijden. Alle adem wordt uit ons ontnomen als de politieauto vervolgens stapvoets langs ons heen rijdt en de twee mannelijke agenten ons campergebeuren maar wat goed in zich opnemen. Het kan niet anders dan dat ze nu tot de conclusie komen dat wij hier niet pas sinds 5 minuten staan. Nummer 1 wildkampeerder is namelijk bezig om de altijd rommelige camper op te ruimen, nummer 2 zit buiten uitgebreid aan het ontbijt en nummer 3 staat ook buiten, maar dan met sop in de handen de afwas te doen. De beste mannen parkeren hun auto op zo'n ruime meter naast onze big camper. Ze blijven een tijdje zitten, wat ze vast doen om ons nog wat extra zenuwachtig te maken. De laatste verklaringen waarom we hier zouden staan, worden nog snel even doorgenomen, totdat we daar een autodeur horen. 3 harten die kloppen in 3 kelen, het moet mogelijk zijn. Maar dan gebeurt er iets onverwachts: de politiemannen lopen gewoon langs ons heen! We zeggen van grote opluchting alle 3 te spontaan en te vrolijk 'goodmorning' en gillen het nog net niet uit als de agenten een straatje verderop zijn. Ze hebben ons gematst, dat kan niet anders. Als deze aardige mannen een tijdje later terug komen en wij daar nog steeds aan het genieten zijn van het kampeerleven, kunnen we het niet laten om even met de aardige [e-38] erg goed uitziende politieman op de foto te gaan. Een beetje 16-jarig moet het er wel hebben uitgezien, maar ach... alles voor het plakboek!

Later die dag zijn we de stad ingedoken om wat te shoppen. Met in ons achterhoofd de al te kleine backpack en de teveel spullen van de heenweg, behoorde helemaal losgaan helaas niet tot de mogelijkheden. Uiteraard hebben we wel iets gekocht, want alleen maar kijken is natuurlijk ook wat sneu voor ons soort mens (de vrouw).

Vrijdag was het een dag van de uitersten. We hebben eerst een bezoek gebracht aan Cathedral Cove in Hahei. Dit is een door het water uitgeholde grot. Met een rubberboot gingen we zo'n 2,5 uur op pad om deze grotten te bewonderen. Nu is het zo dat ik erg van varen houd, maar dit was behoorlijk afzien. Dat had wel voornamelijk met ons eigen schuld te maken: we waren het namelijk zat. Zat om steeds in onze lange broeken en truien te lopen, met daarbij een sjaal om de nek. Het werd nu tijd om een leuk jurkje aan te trekken, het is hier tenslotte officieel wel lente he?! Aangekomen bij de boot leek het wel of iedereen in een ik-ben-op-wintersport-outfit stond en de 'kapitein' moet bij het zien van ons 40-graden-outfit vast gedacht hebben 'stomme toeristen'. Het was namelijk koud op de boot, bevriezend koud. In plaats van genieten werd het overleven. Met onze strandhanddoeken om ons heen geslagen (we waren zelfs zo optimistisch dat we dachten te kunnen gaan zwemmen), waren we flink aan het bibberen. Het was zo koud dat ik niet eens foto's wilde maken, aangezien ik dan mijn handen onder de handdoek vandaan moest halen. Van meneer de kapitein kregen we een deken en na een hoop gejammer kreeg ik ook nog een regenjas. Doordat het mega bewolkt was, zijn de foto's ook nog niet eens zo mooi geworden. Hmm, jammer.

Met de eerste verschijnselen van onderkoeling, zijn we na de boottrip naar de Hot Water Beach gecrost. Hier liggen warme bronnen onder het zand die op bepaalde tijden droog genoeg liggen om je eigen jacuzzi te graven. Geniaal systeem, dat wil ik ook wel in onze tuin! Een dag van uitersten was het omdat we van een verrot koude ochtend naar bloedverziekend hete middag gingen: het water was namelijk maar liefst 65 graden celcius. Althans, dat heeft de ANWB reisgids mij verteld, maar ik heb aan deze informatie geen moment getwijfeld. Zoals je wel zal begrijpen was het water te warm om zomaar in te chillen en je moest daarom op zoek gaan naar de juiste verhoudingen: zorgen dat de kuil voldoende aanvoer van koud water kreeg, zodat de temperatuur wat aangenamer werd. Op het moment dat het water te koud werd, moest je gaan graven om het water weer warmer te krijgen. Kortom: nog best een gepuzzel om de juiste temperatuur te krijgen.

Het weekend zijn we naar Watanga gereden om daar een boot te pakken op weg naar een actieve(!) vulkaan. Je begrijpt dat we deze keer met driedubbele warme kleding aan boord gingen, maar vandaag hadden we dan weer een overdekte boot. Van te voren moesten we onze gegevens opschrijven en gesuggereerd werd (door onszelf wel te verstaan) dat dit was omdat het bezoeken van de vulkaan toch wel een risico'tje met zich mee zou brengen. Mochten we het niet overleven, wisten ze in ieder geval wie er is omgekomen en uit welk land diegene komt. Ik dacht wel tegen een golfje te kunnen, maar blijkbaar toch niet helemaal. Eenmaal op die ellendige boot voelde ik me zo beroerd als een hond en kon ik niet wachten totdat ik eindelijk voet op die gevaarlijk vulkaan zou zetten.

In het kader van 'hoe maken we het wat spannender voor al die volgzame toeristen', werd ons tijdens de wandeling steeds op het hart gedrukt écht bij elkaar te blijven en het pad van de gids te volgen: buiten de route lopen zou levensgevaarlijk zijn! We kregen helmen op wat zou zijn voor stenen die naar beneden zouden vallen en naast die super sexy helmen kregen we nog charmantere gasmaskers. Die gasmaskers waren niet bedoeld om het gevoel van avontuur te vergroten, maar echt noodzakelijk om niet flauw te vallen van de stank die van die zwaveldampen afkwam. Met het gevoel erbij te lopen als een heuse brandweervrouw, liepen we langs borrelende jacuzzi's en stoomblazend gesteente. Het is wat moeilijk uit te leggen hoe het er precies uitzag, maar bedenk er zelf maar een leuk plaatje bij.

Vandaag (maandag) zijn we naar Wai-o-tapu in Rotorua geweest. Dit park ligt vol met ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken. Waar je ook loopt in het gebied, er borrelt, dampt en sist altijd wel iets naast je. In dat opzicht had het wel wat weg van het vulkaanbezoek. Slim was het geweest als we die gasmaskers achterover hadden gedrukt, want die konden we hier ook wel gebruiken. Overigens ruik je in heel de stad Rotorua deze stinkende zwavellucht, maar dan wel iets minder sterk uiteraard. Verder waren er in het park nog een soort van meertjes met wel hele bijzondere kleuren water: van gif groen tot rood. Dat is weer eens wat anders dan dat standaard blauwe gedoe.

Daarna zijn we gaan zorben; dat is een soort grote plastic bal waar je in gaag zitten/liggen om vervolgens zonder pardon de berg af te worden gerold. MEGA COOL! We hebben dit grapje 2 keer gedaan: de eerste keer zat ik samen met Loretta los in de bal, inclusief een lading water en de tweede keer zat ik moederziel alleen en werd ik vastgemaakt als soort van special effect: je maakte door het vastzitten heel wat salto's voordat je uiteindelijk behoorlijk draaierig beneden kwam.

Goed lieve mensen. Ik ga er weer een einde aan maken. Tot de volgende ronde!