De onderwaterwereld
Blijf op de hoogte en volg Marieke
09 November 2014 | Nieuw Zeeland, Hanmer Springs
Afgelopen week was het één grote dierenbedoeling hier! Schapen, zeehonden, walvissen, dolfijnen, we hebben het allemaal voorbij zien komen. Daar later meer over, eerst gaan we verder bij waar we de laatste keer geëindigd zijn.
We vervolgen onze reis Milford Sound - Kaikoura, waar we al vanaf vorige week zaterdagmiddag mee bezig zijn. Na wat stops te hebben gemaakt, zoals een mislukte poging van het op de foto zetten van wat schattige lammetjes en de in duigen gevallen wandeltocht naar een groep pinquïns, zijn we inmiddels bij de maandag aangekomen. Weer een mooie dag voor een aantal stops!
Stop nummero drieo van onze toero waren de Moeraki Boulders. Dit zijn stenen bollen in alle soorten en maten die langs het strand van Moeraki liggen. Aangezien het high tide was, lagen de meeste stenen gedeeltelijk onder water. Het hoge water sloeg steeds tegen onze benen aan, waardoor Alida lichtelijk in paniek raakte en maar bleef roepen om mogelijke krabben. Dit zorgde ervoor dat ik daar behoorlijk gefocust rondliep. Gelukkig was er geen krab te bekennen en na de toerist te hebben uitgehangen (foto, foto, wegwezen), gingen we weer op pad.
Stop 4 was de Saint Joseph's Primary School. Het leek me namelijk erg leuk om nog een basisschool in New Zealand te bezoeken en aangezien we nu toch steeds aan het stoppen waren, wat dit het aangewezen moment. Misschien zou het schoolbezoek wel zo interessant [e-38] leerzaam zijn, dat ik dit gewoon regelmatig met mijn collega's zou kunnen ondernemen. Ieder jaar een aantal weekjes als soort van excursie naar verschillende landen, om daar wat op te steken van hun vormgeving aan onderwijs. Je horizon verbreden kan tenslotte nooit kwaad en daarom liepen Loretta (die ik ken van de opleiding ONDERWIJSassistent) en ik, een willekeurige basisschool binnen. De mevrouw van de office keek wat vreemd op en had onze vraag duidelijk nog nooit eerder voorgeschoteld gekregen. Ze had waarschijnlijk wat verwerkingstijd nodig en moest wat overleg plegen met de opperchef. Zowaar kregen we goedkeuring en er volgde een rondleiding door de school. Nice! Bij een klas waar even geen kinderen waren, gingen we naar binnen en keek ik mijn ogen uit. Kanonnen, wat een rommeltje was het hier! Ten eerste hing alles, maar dan ook echt alles vol met knutselwerkjes en andere frutsels. Daarnaast was het bureau van de leerkracht zo'n bende dat het leek alsof er een bom was ontploft en als klap op de vuurpijl stonden alle tafels kriskras door elkaar heen! Sommige tafels stonden ALLEEN, anderen in een RIJTJE van 3 of in een GROEPJE van 4 en nog een aantal tegen het raam aan, met het gezicht naar buiten en de rug naar de leerkracht. Er was werkelijk waar geen logica in te vinden en op de vraag waarom het op deze bijzondere manier stond, antwoordde de vrouw dat elk kind behoefte heeft aan iets anders. Daar kon ik uiteraard inkomen, maar ik veranderde toch wel iets van mening dat dit de uitwerking van deze stellingname zou zijn. Uiteraard hield ik wijselijk mijn mond en luisterde aandachtig naar alles wat de vrouw in kwestie te vertellen had. Verder lopend kwamen we tot de conclusie dat dit niet de enige klas was die wat structuur miste, het was eigenlijk overal hetzelfde. Nog één voorbeeld daarover en dan stop ik met dit wijze juffen geklets. Op het einde kwamen we aan bij een klas waar we in de deuropening bleven staan. De kinderen zaten op de grond verpreid door het lokaal: de één zat alleen in een hoekje, de ander zat met een groepje kinderen in het midden en een aantal kids stonden bij het bureau van de leerkracht. De grootste grap van dit alles was, dat we te horen kregen dat de kinderen een toets aan het maken waren. Wat? Een toets? Geintje zeker? Ondanks dat ik tot de conclusie ben gekomen dat het geordende Nederlandse onderwijssysteem toch wat beter bij mij past, vond ik het een erg hele leuke en interessante ervaring!
Tot nu toe hadden alle stops praktisch op de route gelegen. Stop 5 was een ander verhaal en hier hebben we zo'n 3 uur extra voor moesten rijden. Lake Tekapo: een prachtig meer wat turquoise zou kleuren door de combinatie van gletsjerwater en zonlicht. Mooi was het meer zeker met wat bloemen op de voorgrond en de bergen op de achtergrond. Ook hier gedroegen we ons weer als een ware toerist. Geen mooie wandelroute om het meer heen of een glaasje wijn tussen de romantische bloemetjes, nee niks van dat alles: een foto of 10, een snelle hap en weer gas op de plank!
We hoopte deze maandag eindelijk eens aan te komen in Verweggistan Kaikoura, maar toen we er om 1 uur ' s nachts nog niet waren, hebben we dit idee toch maar opzij gezet en zijn we een slaapplek gaan opzoeken. Na de volgende dag te zijn gestart in de bibliotheek, hadden we daarna gelukkig nog maar 2 uurtjes te gaan om op de plek van bestemming aan te komen. Zo kwamen we daar eindelijk aan in het dorpje dat bekend staat om zijn attracties rondom de dierenonderwaterwereld.
Woensdag hebben we eerst eens een bezoekje gebracht aan de I-site van Kaikoura (het Nieuw-Zeelandse VVV kantoor), om ons daar uitgebreid op de hoogte te brengen van de mogelijkheden. Al snel was duidelijk dat de activiteiten die we zouden gaan doen allemaal in het teken staan van dieren.
Een bezoekje aan de uithoek van dit dorp, deed ons een zeehond ontdekken die langzaam omhoog klauterde, om daar een lekker slaapplekje op de parkeerplaats te zoeken. Alida die dacht dat zeedieren hetzelfde te benaderen zijn als landdieren, zodra het een overeenkomst heeft in de naam, dacht dat een zeehond ook vast wel zat te wachten op de aandacht die zij haar hond altijd geeft. Dit zorgde voor een komisch moment: toen zij zich zo steeds dichter bij het zeedier bewoog om er vervolgens naast(!) te gaan zitten, liet meneer zeehond toch wel even weten dat hij hier niet van gediend was. Een brul naar het meisje met de goede bedoelingen, zorgde ervoor dat Alida 3 meter de lucht in vloog en rende voor haar leven (beeld je even in). Goed, dat doet ze waarschijnlijk ook nooooit meer!
Daarna zijn we een Sheep Shearing Show gaan bijwonen. Tenslotte moet je in een land met 40 miljoen schapen je wel wat hebben verdiept in deze wollige dieren. Waar ik al wat achterwerk foto's van schapen had, kreeg ik nu een herkansing en kon ik deze keer ook de voorkant vastleggen. Sterker nog: ik kon mét een schaap op de foto. Waar ik dat in Nederland waarschijnlijk niet zo boeiend had gevonden, deed ik dat hier uiteraard wel. Dit gold ook voor de andere activiteiten: zo hebben we een lammetje van 2 dagen oud vastgehouden, een fles gegeven aan een ouder lammetje en een bok uit onze handen laten eten. Ik voelde me net een kind die rondliep op de kinderboerderij! Uiteraard hebben we ook een schaap gezien die geschoren werd, daar kwamen we tenslotte in eerste instantie voor.
Donderdag was het wat minder aangenaam en ietwat vervelend weer! Ons programma schoof hierdoor een dagje op, want voor een walvissen speurtocht hadden we toch echt een zonnetje nodig! We moesten toch iets anders verzinnen en op zich werd die keuze snel gemaakt: dan maar flink uitslapen, in bed blijven hangen, pannenkoeken als ontbijt maken en wat souvenierwinkeltjes bekijken. Na onze uitgebreide shoppingsdag van maar liefst 8 net niks winkeltjes, zijn we nog een keer naar de plek geweest, waar de zeehond van gister zijn verblijf had. Of de zeehond had zich wel erg snel voortgepland of zijn vriendjes waren erbij geroepen, maar ineens waren er wel een stuk of 20 zeehonden te zien. Een tijdje observeren deed mij de stelling innemen dat deze beesten behoorlijk lui zijn en de hele dag niks uitvreten. Ze lagen allemaal voor pampus en de grootste activiteit die werd uitgevoerd was het knipperen met hun ogen. Eén dacht waarschijnlijk lollig te zijn en heeft een geparkeerde auto klem gezet, door zich voor het achterwiel te leggen. Kijk even naar de foto en geef toe dat tie leuk is!
Vrijdag stond de Whale Watch op het programma! Tijdens een boottocht op zoek naar walvissen om deze van zo'n 15 meter afstand te bewonderen! Helaas pindacheese voor ons, want toen we daar aankwamen, kregen we de ernstige mededeling dat de zee te ruig was en de trip gecanceld werd. Hè balen zeg, was ik vanmorgen voor niks met een hoop tijdsdruk in mijn pyjama de tickets wezen boeken en tussen de middag uitgebreid gaan koken omdat dit 's avonds anders te laat zou worden. Ik voelde me al net zo'n oma'tje uit het bejaardentehuis met dat warme middageten en dat was dus ook nog eens voor niks geweest. Maar goed, morgen zou de zin 'nieuwe ronde nieuwe kansen' gelden en mochten we het opnieuw proberen. Onze dagplanning viel weer eens in duigen, maar dat waren we inmiddels wel gewend. Daarnaast zou reizen geen reizen zijn als alles volgens de juiste planning verliep en misschien, heel misschien, dat het dan zelfs maar een saai gebeuren zou worden (laat ik me aan dat idee maar vasthouden). Om de dag toch nog iets van dagbesteding te hebben, zijn we een wandeling gaan maken langs de mooie kust van Kaikoura. 's Avonds hadden we alle tijd voor een gezellig spelletje om vervolgens op tijd ons bed in te duiken. De volgende dag zouden we namelijk belachelijk vroeg uit bed moeten. Dit uiteraard niet zonder reden, we waren de laatste dagen juist op de uitslaaptoer en zulke ritmes moet je nooit verstoren. Het 'retteketet vroeg naar bed idee', werd alleen niet echt een succes. Nadat Loret en ik merkte dat we beide om half 12 nog klaarwakker lagen, zijn we maar een verfrissende avondwandeling gaan maken. Vervolgens in bed heb ik de klok nog 1 uur zien aangeven, voordat ik uiteindelijk voor de komende 3 hele uren mijn ogen zou sluiten.
In het holst van de nacht, waar elk verstandig mens nog op bed ligt en waar menig haan nog niet eens denkt aan kraaien, gaat daar zaterdag onze mobiele wekker. De tijd geeft aan dat het 4 uur is. Uiteraard véél te vroeg en graag hadden we er nog een uurtje of 7 aan vastgeplakt. Niet 1, geen 2, maar 3 wekkers zijn ervoor nodig ons wakker te krijgen (het is dat we niet meer wekkers tot onze beschikking hadden). Na een gaap, een poging de ogen te krijgen en een soort van uitrekactiviteit, vraag ik me af welke bank we ook alweer zouden gaan overvallen. Alle gekheid op een stokje, we houden het vandaag bij zwemmen met dolfijnen! Mocht je nu denken aan een grote bak met daarin zo'n zielige dolfijn die toeristen een stukje laat meezwemmen met zijn vin, dan mag je dat beeld weer uit je hoofd zetten. Deze variant heb ik al een keer in Indonesië gehad, nu was ik klaar voor het echte werk! Als de klok vervolgens 5.20 aangeeft, staan wij startklaar op de plek van bestemming. Na onze wetsuit, flippers en meer van dat soort spullen te hebben gepast, krijgen we een instructiefilm te zien, om vervolgens met een bus naar de boot te worden gebracht. Na tien minuten te hebben gevaren, krijgen we de eerste dolfijnen te zien. Geweldig!! Waar ze allemaal vandaan kwamen weet ik niet, maar we hebben er heel wat voorbij zien komen! Onderwater zwemmend langs de boot of boven het water uit springend, ver weg of naast ons! De kapitein vaart nog een stukje verder, op zoek naar de juiste plek om ons tussen de dolfijnen te droppen.
Dan is daar het moment! De opdracht wordt gegeven om de flippers, duikbril en snorkel op te doen om vervolgens naar de achterkant van de boot te lopen. Dan klinkt het startsein en mogen we het water in! Toch best nog wel een beetje spannend en ik vraag me af of dit dezelfde zee is, als waar we vanmiddag een walvis hopen te zien. Wat als dat gevaarte nu ineens opduikt? Of misschien een haai! Held op sokken als dat ik ben, jump ik vervolgens toch het water in, om daarna mijn hoofd gedeeltelijk onder water te steken op zoek naar een dolfijn! De gegeven tip dat dolfijnen zouden afkomen op het zingen van een liedje of het maken van een geluidje, neem ik bloedserieus en vol goede moed zet ik 'Vader Jacob' in. Ik moet een paar minuten geduld hebben en dan duikt er een dolfijn op, die op aanraakafstand onder mij doorzwemt. WAUWWWW!! Te gaaf voor woorden!! Dat proeft naar meer! Nog net niet jodelend ga ik verder en kom ik de ene na de andere dolfijn tegen. Soms alleen, soms in een groepje van drie. Een aantal keer blijft de dolfijn om mij heen zwemmen als ik wat rondjes maak (ook dat was een gekregen tip). Als ik even geen dolfijn meer tegenkom, steek ik mijn hoofd boven het water op zoek naar wat vinnetjes, om daar vervolgens als een speer op af te zwemmen. Bij elke bovenkomst ontstaat er weer een brede glimlach op mijn gezicht bij het horen van alle vreemde geluiden en liedjes die iedereen door elkaar heen aan het uitkramen is. Menig koorleider zou in huilen uitbarsten bij het horen van dit valse zooitje.
Enige tijd later ontdek ik iets slims: ik moet uit de groep om de dolfijnen langer vast te houden. Eén zwart wetsuit mens zouden ze er vast veiliger uit vinden zien dan zo'n hele 'school' mensen, zo was mijn redenatie. Met het gevaar nu als eerste te worden opgegeten door een walvis en zijn vriendjes, ben ik toch wat verder weg gaan zwemmen. Als de boot na een poosje op mij afkomt, denk ik vriendelijk te zwaaien naar meneer de kapitein. 'Of ik terug naar de groep zou willen gaan', was zijn minder vriendelijke antwoord terug. Dat was dan weer jammer, leuk geprobeerd. Na nog een tijdje rond te hebben gedobberd, was daar het sein dat we weer naar de boot terug moesten. Na opnieuw een stukje te hebben gevaren naar een nieuwe dolfijne plek, mochten we nog een keer het water in. Nadat het feestje was afgelopen en we weer definitief op de boot waren, hadden we het zo gruwelijk kkk-ou-ddd!! Ondanks dat we van wetsuit schoenen tot een wetsuit bivakmuts waren aangekleed, waren we toch een soort van onderkoeld. Maar dat mocht de pret niet drukken, wat een top ochtend!!!
Daarna stond het spotten van de reusachtige walvissen op het programma! We hadden nog een ruim uur tussen de twee activiteiten in en deze werd (uiteraard) ingevuld met slapen. Heel verstandig was dit echter niet, aangezien we er nog vermoeider en belabberder uitkwamen. Tijd voor boottrip nummero 2 van de dag. Deze boot was wat minder prettig en ik had het geluk weer lekker beroerd te worden. Alles voor de reuze vis, zullen we maar zeggen. Na wat gezoek kreeg de kapitein na zo'n half uur een seintje van een andere boot dat er een walvis was gespot! Wij als een gek daarheen, met het geluk dat tie zich nog aan de oppervlakte van het water bevond. Wat een enorm beest zeg! Daar wil je echt geen ruzie mee hebben. Na een aantal minuten te hebben gekeken, had de walvis weer genoeg lucht verzameld in zijn lichaam en ging hij langzaam met zijn hoofd naar beneden, zodat op het laatst alleen nog maar zijn staart boven het water uitstak (zoals je altijd op de plaatjes ziet) en vervolgens niks meer. We kregen te horen dat de walvis nu lucht had voor de komende 45 minuten, dus het had niet zoveel zin om te blijven wachten. Op naar de volgende, was het idee! Helaas werd die niet gevonden, maar beter 1 dan geen! Dit tripje was een stuk minder spectaculair dan de dolfijnentoer van de ochtend, maar toch ook zeker weer een belevenis.
Zo, het verhaal is eindelijk weer af! En met dit verhaal is onze vakantie ook bijna ten einde! We gaan nog een kleine week genieten om donderdag weer richting Nederland te komen. Woensdag hoop ik nog een laatste blog te plaatsen!
Lots of love,
Marieke
-
10 November 2014 - 08:55
Rosanne:
Lieve chick.wat een leuk verhaal weer. En wat een goed idee van jou om bij een school te gaan kijken! Vet gaaf dat je die mooie dolfijnen en walvissen gespot hebt. En wauw... dat ze zo dicht bij kwamen?!. Het is zo raar dat je idd zegt dat je alweer bijna in Nederland bent. Ik moet eerlijk zeggen dat ik je gemist heb maar ik hoop echt dat jij de tijd van je leven hebt (gehad). Geniet er nog lekker van de laatste dagen! Tot snel. Knuffel Xx -
10 November 2014 - 10:20
Pa:
Wat een fantastisch verhaal weer en zo goed geschreven. Wat een belevenissen en nog educatief ook. Dat idee om met je collega’s jaarlijks een ‘cursus tripje’ te maken is helemaal top! Leest de directeur van je school ook dit blog? Gewoon €15.000,- opnemen in de begroting 2015 voor ‘horizon vergroting’. Fijn om te lezen dat het goed met jullie gaat. Ben ook blij dat het bijna weer afgelopen is, want we missen je enorm en zullen blij zijn als je volgende week weer heelhuids thuis bent. We kunnen haast niet wachten.
Lof joe verie mats
Pa.
-
10 November 2014 - 20:40
Herm@:
Gaaaaaaaaf weer!
Geniet van je laatste weekje!!
Xie helemaal uit naar je thuiskomst!!!
Liefsieee -
11 November 2014 - 11:49
Herman Van Den Berkt:
Vader De Jong, en of dit gelezen wordt! Een goed idee. Zeker als dit laat zien dat we het hier in Nederland zo slecht nog niet georganiseerd hebben.
Helaas is de begrotingslijst 2015 al enige tijd geleden ingeleverd. Ik zie dus nog maar één mogelijkheid: externe sponsoring van liefhebbende familieleden...
Marieke, tot volgende week!
Hartelijke groet vanuit Elst. -
11 November 2014 - 23:37
Pa:
Geniaal Herman deze reactie! Dan moet ik natuurlijk niet achterblijven. Dus stel voor om als eerste bestemming een Nederlands kolonie te gaan bezoeken die het Hollandse onderwijs systeem hoog in het vaandel heeft staan. Maar eens kijken wat ze ermee doen dan. Aruba heet het eiland en het is maar 9 uur vliegen. Maar … ‘alles voor het onderwijs’ dus dit kan geen punt zijn. De eerste €250,- doneer ik, wie volgt? Wat kan het leven toch simpel zijn.
Vader de jong.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley