Bestolen! :(

We zijn gewoon bestolen!!! Die hadden we -uiteraard- niet aan zien komen. Alida haar nieuwe iPhone en pasjes zijn meegenomen. Mijn portemonnee met daarin 270 euro (5 uur daarvoor gepind!) en ook mijn pasjes zijn pleitos. Daarnaast is de groepsportemonnee gejat met daarin zo’n 450 euro.

Dan nu het verhaal: gisteravond namen we een zes uur durende nachtbus. De grote backpacks gooien we altijd, omringd door een beschermende flightbag en slot onderin de bus. De daypack met o.a. alle waardevolle spullen houden we altijd bij ons. Aangezien er geen bagagerek was en ik geen ruimte had om mijn tas voor mijn voeten te zetten, plaatste ik deze in het gangpad tegen mijn stoel aan. Onwijs dom, dat zeker, maar we zaten in het duurdere gedeelte van de bus, met maar 6 anderen erbij. Dat gaf mij wat meer vertrouwen. Achteraf natuurlijk een enorm stomme fout! Alida haar tas stond gewoon voor haar voeten. Ik bedacht me nog dat het niet zo handig was, maar deed toch mijn oordoppen in en slaapmasker op was wegens slaapgebrek al snel vertrokken. Na een uurtje of 3 werd ik wakker en merkte dat de bus stilstond. Ik hoorde Alida, die voor mij zat, zeggen dat ze haar telefoon niet kon vinden. Ik controleerde direct mijn tas en constateerde tot mijn grote schrik dat mijn portemonnee en de groepsportemonnee ook weg was. SHIT. PANIEK. HELP. De meeste mensen stonden buiten en dus liepen wij ook daarheen. We vertelde het verhaal, maar veel hadden we daar niet aan. De politie bellen en/of iedereen controleren zou niet zinvol zijn, aangezien er al mensen een andere bus/taxi hadden genomen. De bus had blijkbaar wegens pech al 1,5 uur stilgestaan. Onze dief was er hoe dan ook sowieso vandoor. Toen later iedereen weer ging zitten, bleef de plek naast de stoel van Alida [e-38] Rhodé angstvallig leeg, vanaf die plek was het ook het makkelijkst om bij onze spullen te komen. We hadden de zeer waarschijnlijke dader, maar hadden daar alsnog geen fluit aan. Eenmaal in Puno, onze bestemming, zijn we naar het politiebureau gegaan. Sowieso hadden we al niet zo'n hoge pet op van de politie (zie later stukje), maar we hadden toch iets van een rapport nodig voor als we terug zouden zijn in NL. We moesten wachten op een politieman die Engels zou kunnen, maar drie uur verder gaven we het op. We komen morgen wel weer terug, voor een nieuwe poging. Later bleek Alida haar hotmail en Facebook ook nog eens te zijn gehackt, doordat de dader in haar telefoon kon. Wat een drama, wat een gedoe, wat een gezeur!!

Dan nu nog de rest van m'n blog, die al klaar stond om deze, zodra we weer wifi hadden, te uploaden.

Dinsdagochtend zijn we met de bus naar Nazca gereden, een dorpje dat bekend staat om zijn vele aardtekeningen die door de vroegere bevolking om onverklaarbare redenen zijn gemaakt. Die figuren zijn tot 275 meter groot en sommige lijnen lopen kilometers ver de omringende heuvels in. Aangezien je deze fascinerende figuren nauwelijks vanaf de grond kan zien, wilde ik graag met een vliegtuigje mee om deze lijnen vanuit de lucht te bewonderen. Helaas zaten, doordat we zo laat aangekomen waren dankzij een vertraagde bus, de vliegtuigen vol. Vervolgens hebben we ons ingeschreven voor een tour, oftewel op pad met een privé chauffeur en privé tolk. Vanuit de uitkijktorens hadden we ook een redelijk uitzicht op een aantal figuren.

Op de terugweg was er een politiecontrole. Onze chauffeur werd staande gehouden en onze gids vertelde ondertussen het één en ander over de corrupte politie. Zo zouden ze meestal net zolang zoeken totdat er iets was gevonden en kon je ze maar beter gewoon een 'fooi' geven om ervan af te zijn. Als ze wel iets vinden, bijvoorbeeld dat je zonder rijbewijs rijdt (wat hier redelijk veel schijnt te gebeuren), kan je kiezen voor de officiële (duurdere) boete of je kan voor de goedkopere variant gaan: geld geven aan de oneerlijke politieman. Onze chauffeur heeft uiteindelijk ook een fooi gegeven en wel omdat de politie vond dat zijn papieren slordig waren geschreven. Seriously? Vol frustratie zaten wij achterin, foeterend op dit vreselijk oneerlijke systeem, terwijl onze chauffeur en gids er dikke schik om leken te hebben. Blijkbaar hadden zij er vrede mee dat dit de werkwijze is van de politie. Verder geeft de politie ook gerust geen voorrang op een zebrapad. En toen ik laatst boodschappen deed, controleerde de caissière in de supermarkt iedereen z'n geld of het niet vals was. Nu is dat niet zo gek, want we hebben nog nooit een verkoper gezien die het geld zonder inspectie aannam, maar zelfs het geld van de man voor mij werd gecontroleerd: een politieman!

's Avonds hebben we de nachtbus gepakt naar onze volgende bestemming. Ook deze bus kwam maar niet opdagen. Blijkbaar is dat heel normaal hier, want we hebben tot nu toe nog niks gehad wat op tijd vertrok. Gelukkig hadden we wat gezelschap van 2 Duitse mannen, waardoor de tijd wat sneller leek te verstrijken dmv wat kickbokslesjes, handstandpraktijken en domme moppen. De bus kwam vervolgens 1,5 uur later opdagen en zo'n 10 uur later kwamen we, behoorlijk brak, aan in Arequipa.

De woensdag werd vooral besteed aan het organiseren van dingen, zoals een tour boeken voor morgen, het vinden van een hostel, boodschappen doen, etc. Ook hebben we Alida haar backpack kunnen ophalen! Zoals je je kunt voorstellen was zij (en wij voor haar) onwijs happy. 's Avonds hadden we last van inpakstress. We moesten namelijk voor drie dagen inpakken in een soort Eastpackformaat tas, waarbij de 2,5 liter waterfles al de helft innam. Het zou de komende dagen dus echt behoorlijk back to basic worden qua kleding en toiletspullen.

Donderdag werden we op het belachelijke tijdstip van 3:00 uur opgehaald. De 5 uur durende reis was pittig: enorm moe zijn, maar niet kunnen slapen van de kou. Mijn lakenzak fungeerde inmiddels als sjaal en ik was bijna in staat om tegen de niet aantrekkelijke man naast mij aan te kruipen om maar iets van warmte op te vangen. Eenmaal in de buurt van de Colca Canyon, onze bestemming, kregen we eerst de tijd om te ontbijten. Ontbijten met afstervende vingers en nog meer onderkoelingsverschijnselen is niet heel gezellig en daarom begon Rhodé met het kopen van een sjaal, muts en handschoenen. Goed voorbeeld doet volgen, dus ook Alida gingen hiervoor. en ik. En dat terwijl mijn reeds nieuw gekochte hippe muts gewoon in het hotel lag, aangezien die simpelweg niet meer in m'n tas paste. Anyway, we zagen er werkelijk niet uit, maar we hadden het wél warm. En dat was zeker nog nodig voor het volgende half uur, daarna brak de zon door en liepen we al snel in een hele andere outfit. Iets met miskoop? Ach ja, er werd al geopperd ze te slijten als souvenirs voor het thuisfront.

Onze eerste attractie was het spotten van de andescondor: de op één na grootste vogel ter wereld, met een spanwijdte van max. 3.20 meter. Daarna begon onze driedaagse trektocht in de Colca Canyon: een gespleten berg die twee keer zo diep is als de beroemde Grand Canyon in de VS. Dag 1 bestond uit 4 uur dalen. Dat klinkt als 'appeltje eitje', maar werd een 'heidens karweitje'. In totaal zijn we 1000 meter gedaald en dat op drama paden, waarbij je elke voet bewust moest plaatsen, om niet net als ik twee keer languit op de grond te eindigen. Maar beter op de grond, dan daarnaast: naast de smalle paden gaapten namelijk ook afgronden van honderden meters diep. Mijn benen trilden al na een uur als de malle en het was oprecht behoorlijk afzien, maar de uitzichten waren prachtig. En daar deden we het voor! Behoorlijk uitgeput, mede door de hoogte hier (2000 meter), de hitte, twee beroerde slaapdagen en vooruit: een slechte conditie, kwamen we aan bij ons hotel. Correctie: hut. Maar knus was het wel, zo heerlijk ouderwets midden in een vallei zonder warm water, elektriciteit of wifi, met de mogelijkheid een slang of poema tegen te komen (serieus!). Alida is vervolgens meegegaan vissen vangen (de bikkel), maar daar bedankten wij vriendelijk voor. Wij zouden de douche gaan uitproberen, ieder z'n taak. Met Rhodé ernaast op de uitkijk om vieze mannetjes tegen te houden, daar het douchegordijn wat versleten was (zie foto), stond ik daar mijn angsten te overwinnen. Kolonies mieren boven mijn hoofd en mogelijk vreselijke spinnen achter de rommel die in de douche lag, waagde ik mijn leven om mijn inmiddels behoorlijk bestofte en bezwete lichaam weer enigszins in orde te krijgen. Met de hoop op warm water (heel dom, ik weet het), draaide ik de kraan open en wat denk je? Helemaal geen water. Wat een grap was dat.

's Avonds stond de zelf gevangen vis en lama op het menu, jam jam. Daarna linea recta naar bed, daar we kapot moe waren én het om 18.00 uur al donker was en de uitvinding 'lamp' hier nog niet is geïntroduceerd.

De volgende dag was er natuurlijk sprake van een behoorlijke dosis spierpijn, maar er stond weer 5 uur wandelen op het menu. Klimmen en dalen, alles door elkaar. Op het einde wisten mijn slappe spieren niet meer waar ze het hadden en liep ik erbij als een waggelende pinguïn. Eenmaal in onze slaapplek aangekomen, konden we genieten van een heerlijk zwembad met een gaaf uitzicht. Daarna hebben we alle drie een massage genomen: enorm pijnlijk, maar zoooo fijn.

De keuze voor de volgende dag was: 4 uur ALLEEN MAAR klimmen of met een lief ezeltje naar boven gaan. Alida en ik kozen voor de laatste optie, puur om de bevolking te spekken met ons geld en een nieuwe uitdaging aan te gaan, helemaal niet omdat we voor de makkelijkere optie wilden gaan omdat we het niet meer zagen zitten. Als een oude oma strompelde ik de volgende dag om 5.45 uur naar de plek waar onze donkey's stonden te wachten. Vervolgens gingen we in een hele rij achter elkaar op weg naar de top. Af en toe kwam er wat angst naar boven dat ik met ezel en al de afgrond in zou knikkeren, daar we erg dicht langs de randen liepen, maar verder was het puur genieten. Juist doordat het nu niet zwaar was en ik niet op 'overleefstand' stond, kon ik veel meer genieten van de fantastische natuur om mij heen. Na deze belevenis gingen we weer op weg naar Arequipa. Drie uur later namen we de nachtbus naar Puno, met alle gevolgen van dien....

De laatste ruime week gaat inmiddels alweer in. Hopelijk kunnen we nog een beetje gaan genieten! :)