Het Inca-rijk
Blijf op de hoogte en volg Marieke
14 Augustus 2016 | Peru, Cuzco
De laatste dagen zijn inmiddels ingegaan, wat kan de tijd toch snel gaan. Dinsdagnacht (woensdagochtend voor jullie) vliegen we alweer terug!
We begonnen deze week met de nasleep van onze beroving en gingen maandag nog eens naar het politiebureau. Deze keer hadden we het geluk, in tegenstelling tot de vorige dag, dat er een politievrouw aanwezig was die Engels sprak. Met zoals vrijwel alles in dit land, ging dit ook weer op bijzondere wijze. Zelfs de wc bij het bureau was erg bijzonder (zie foto). Het uitwerken van het verslag schoot voor geen meter op en heeft in totaal ruim drie uur geduurd! Maar goed, we hadden wel zwart op wit dat we geplunderd waren en daar ging het om. Rhodé werd vanaf die dag gebombardeerd tot onze persoonlijk geldmachine, aangezien Alida en ik beide niet meer in staat waren om te pinnen.
Dinsdag zijn we met een boot over het Titicacameer gaan varen. Dit meer ligt op de grens van Peru en Bolivia en ligt op ongeveer 3800 meter boven zeespiegel. Het is daarmee het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Op en rond het Titicacameer leven al eeuwenlang inheemse stammen, waar we een bezoek aan hebben gebracht. De mensen wonen in zelfgemaakte rieten huisjes op de diverse gecreëerde eilandjes in het meer. Daarna zijn we nog naar een ander groot eiland geweest, waar de huisjes er een stuk steviger uitzagen. Hier zouden we gaan eten, maar daarvoor moesten we een klein uurtje (omhoog) lopen. Dit was voor vrijwel elke toerist een behoorlijke opgave en iedereen liep tergend langzaam, wat te maken heeft met de hoogte waarop we ons momenteel bevinden. Hierdoor zit er veel minder zuurstof in de lucht en kun je na het lopen van een trap al helemaal buiten adem zijn, ook al zou je een goede conditie hebben. Zo gek zijn die Peruanen niet, want zelfs hier weten ze handel uit te halen. Zo liep er een man met een zuurstoffles en in ruil voor wat geld, kon je wat extra zuurstof krijgen.
Sowieso hebben ze hier bijzondere beroepen. Zo kwamen we laatst iemand tegen die rondliep met alleen maar gele vaatdoekjes voor de verkoop. Een andere keer zagen we iemand op straat zitten met een weegschaal: voor omgerekend 15 cent kon je je laten wegen. Jongleren midden op straat en een mannelijke armbandjesmaker hebben we ook al voorbij zien komen. Echter nemen ze hun werk niet bijster serieus. De behoorlijk ongeïnteresseerde houding wordt vaak getoond en ook zitten ze regelmatig op hun telefoon: de taxi-chauffeur al rijdende, de kok tijdens het bereiden van ons eten, de verkoper in de winkel, de gids die ons rondleidt of de stuurman op de boot. Net als dat ze het niet zo nauw nemen met de uitvoering van hun beroep, doen ze dat ook niet met het bouwen van huizen. Er zijn extreem veel onafgebouwde huizen en dit zou twee redenen hebben: (1) zolang je huis in aanbouw is, hoef je geen belasting te betalen (2) de Peruanen beginnen met bouwen en stoppen als hun geld op is. Ze kunnen dan pas weer verder als er weer geld is gespaard.
Genoeg informatie over het land. Eenmaal terug in ons hotel, werden we drie uur later opgehaald om de nachtbus te nemen naar onze laatste nieuwe bestemming: Cusco! Zoals je zult begrijpen waren we deze keer een stuk voorzichtiger met onze nog resterende waardevolle spullen. Ik zou hier geen tweede keer in trappen, dus stopte ik de spullen bij m'n voeten in de lakenzak. Zo'n 6,5 uur later kwamen we aan in de stad die ooit het centrum was van het Inca-rijk en net als Puno op behoorlijke hoogte ligt (3360 meter). In het holst van de nacht gingen we op zoek naar een hotel, waar we vervolgens eerst flink ging bijslapen. Daarna op zoek naar wat leuke tours voor de komende dagen en Cusco een beetje verkennen.
Donderdag gingen Alida en ik samen op pad en deze dag was goed om onze adrenaline weer op pijl te brengen. We begonnen met een aantal uur quad rijden. Na de veel te grote helm op te hebben gezet en de gebrekkige Engelse uitleg te hebben aangehoord, crosten we op onze rode scheurmonster door prachtige omgevingen! Dwars door de bergen met naast ons paarden, koeien, varkens, lama's, kuddes schapen en overstekende ezels. Heel gaaf! Daarna zijn we doorgegaan voor de zipline. Van berg tot berg verplaatsen aan een kabel met trolley, in zithouding, op z'n kop of als Superman. VET!
Vrijdag gingen we op pad voor onze, denk toch wel, grootste highlight van de vakantie: de mysterieuze ruïnes van Machu Picchu! Een stad die door de vroegere Inca's was gebouwd en tijdens de Spaanse bezetting onbewoond werd achtergelaten, met als groot geluk dat de Spanjaarden het nooit ontdekten. Pas honderden jaren later werd de stad, die omringd wordt door bergen, weer ontdekt.
We hadden de keuze om met de trein te gaan of per bus. De laatste optie scheelde aanzienlijk veel geld, waar we dus uiteraard voor kozen. Onze ietwat gierige keuze had echter wel wat consequenties: we werden in de ochtend opgehaald met een busje en hadden zo'n /- 7 uur voor de boeg. Meer dan de helft van de weg bestond uit weggetjes door de bergen: ofwel één en al bocht. Helaas hadden we ook nog te maken met een ervaren bestuurder, wat zichtbaar was in de snelheid waarmee hij door de bochten ging. Mijn wagenziekte, waarvan ik dacht dat ik die in de loop der jaren achter me had gelaten, kwam weer boven en ik hoopte vurig dat we de terugweg een 'beginner' zouden hebben. In de bus werd ons verteld dat we ook nog een poosje moesten lopen. Ho even, wat is dat voor grap? Dat was ons niet verteld. Met de Colca Canyon nog in ons achterhoofd, waren we ietwat allergisch geworden voor het woord 'wandelen'. Zeker omdat hier wandelen betekent dat je moet klimmen, dalen, een vervelende ondergrond hebt of een combi van deze. Daarnaast hadden we de wandelschoenen in ons hotel gelaten. Eenmaal aangekomen begonnen we aan de ruim 2,5 uur durende wandeling op vrijwel alleen maar keien, maar vlak was het gelukkig wel. De twee jongens waar we mee liepen, vertelden ons dat we door de Amazone rainforest liepen en dat vrolijkte ons wel wat op. Het was dan ook continu een mooi plaatje wat we om ons heen zagen. We hadden al gemerkt dat de organisatie één groot zooitje was en dat werd bevestigd bij aankomst. We moesten wachten op het centrale plein totdat we vanzelf eens door iemand werden opgepikt. Verwarring alom en geen enkele toerist begreep wat er nu precies ging gebeuren. Het wachten duurde maar en duurde maar en na uiteindelijk bij een verkeerd hotel te zijn gebracht en flink extra te hebben betaald voor een ticket voor de volgende dag (terwijl we al hadden betaald!), lagen we pas om 23:30 uur uitgeteld in bed. Heerlijk dat gevoel als de wekker voor de volgende dag 4 uur later kan worden gezet.
Zaterdag stonden we 3:30 uur naast ons bed. We konden naar Machu Picchu lopen (1,5 uur klimmen) of de bus pakken. Echter was de busrij ellenlang en sloten we ons tegen half 5 aan bij alle andere mensen, terwijl de eerste bus pas een uur later zou vertrekken. Eenmaal een ruim half uur te laat boven stond daar onze gids nog, terwijl de vorige dag nadrukkelijk was verteld dat de gids écht weg zou zijn als je te laat was. Komt hun 'doe-nooit-iets-op-tijd-mentaliteit' ons toch nog een keer van pas. Eenmaal bij Machu Picchu was het in één woord: geweldig! We vonden het onwijs gaaf en indrukwekkend om te zien en begrepen volledig dat dit een plek heeft op de lijst van de zeven wereldwonderen. Ook leuk was dat we de Cocaplant hebben gezien, oftewel dé plant om dat witte, verslavende goedje te maken. Alleen in Peru en Bolivia is het niet verboden deze te kweken, met hoofdreden dat deze plant hier gebruikt wordt om van de bladeren thee te maken en om op de bladeren te kauwen: het helpt namelijk tegen hoogteziekte.
Na deze ervaring gingen we weer met de bus terug en vervolgens pakten we de trein. Eenmaal weer op een verzamelplaats zou er elke 5 minuten een busje vertrekken. Ja, vast in Europa, maar niet hier in Peru. Zo'n ruime 1,5 uur later zaten we eens in de bus met een anti-misselijkheidspil in m'n mik die inmiddels alweer was uitgewerkt.
Voor vandaag (zondag) hadden we ook een tour geboekt (en betaald), maar daar we gister erg laat aankwamen, wat zou betekenen weer maar max. 3 uur slapen, hebben we er vriendelijk voor bedankt. Dat betekent een heerlijk relaxte dag voor de boeg!
-
14 Augustus 2016 - 22:11
Marije :
Wow dat gaat snel! Leuk geschreven weer.
Geniet van de laatste dagen daar! -
14 Augustus 2016 - 23:28
Rik:
Geweldig stuk Marieke (jaja ik leer het wel een keer kriek -
14 Augustus 2016 - 23:30
Rik:
Geniet van jullie laatste dagen,
En hopelijk tot gauw -
14 Augustus 2016 - 23:38
Koos De Jong:
Wat een verhaal weer, wat een belevenissen. Lees het met een grote smile op m'n gezicht en ben dankbaar dat jij voor ons alleen maar de winstersport vakantie regelt. Wat overigens altijd verrassend goed uitpakt 'verbazing blijft, verwondering groeit'. Zeker na het lezen van al je Peroeaanseblogs (hihi).
wie lof joe very mats,
pa.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley