Het land van de Maya’s

In de vorige blog was te lezen dat we zaterdagavond aankwamen in Las Coloradas.

Zondagochtend ging om 5.00u de wekker, precies toen de harde muziek van buiten stopte die ons de hele nacht had vergezeld. Gezien dit ongezond vroege tijdstip was het hoge hek nog op slot, maar wij zijn de moeilijkste niet en zijn met behulp van een stoel eroverheen geklommen.

Zo reden we naar Rio Lagartos, een vissersdorpje waar niet zoveel toeristen komen. Hier hebben we een boottocht gemaakt door het natuurpark, met als hoogtepunt de tientallen felgekleurde flamingo’s en een krokodil! Ook smeerden we ons op een eilandje in met wit mineraalrijk modder, wat we op onze huid lieten drogen om deze healthy substantie tegen het einde van de boottour weer van ons af te spoelen.

Hierna reden we weer terug naar het ieniemienie dorpje Las Coloradas. Hier zijn we naar de zoutfabriek geweest, ons leukste uitstapje tot dan toe. De zoutbergen waren een bijzonder gezicht en leken net een sneeuwlandschap.

Lang geleden gebruikte de Maya’s dit gebied al om het toen erg waardevolle zout te produceren, als handelswaar en om hierin hun eten te bewaren. Uiteraard wordt het winnen van zout nu iets professioneler aangepakt. Met machines wordt het zoute water uit de zee gehaald en op ondiepe vlaktes gepompt. In totaal moet het water 24 meren door. Doordat het water hier verdampt door de felle zon, wordt het water steeds zouter. Als het water zout genoeg is, wordt het naar het volgende meer gepompt. Zo zit er per liter 36 gram zout in zeewater en in het laatste meer ruim 250 gram. Een proces wat van begin tot eind 10 maanden duurt.

Doordat het water zo zout is, is het rijk aan roze algen, plankton en garnalen die goed gedijen in het zoute milieu. Wanneer het water verder verdampt door de zon, worden deze organismen steeds meer geconcentreerd en geven hierdoor de achterste meren (met het hoogste zoutgehalte) een fantastisch fancy roze kleur (check foto).

Ook zagen we bij deze zoutfabriek nog een heel aantal flamingo’s. Wist je dat deze roze vogels hun kleur te danken hebben aan het eten van roze algen, plankton en garnalen, waardoor hun witte vleugels roze kleuren?! Door het eten van zoveel roze superfood waren de flamingo’s hier dus nog rozer.

Na deze toffe uitstapjes zijn we in zo’n 2 uur naar Vallodalid gereden.

Op maandag en dinsdag hebben wij deze kleurrijke stad verkend en een bezoek gebracht aan twee cenotes. Een cenote is een grot of poel gevuld met zoet water waarin je kunt zwemmen. Er zijn in Yucatán (het gedeelte van Mexico waar wij doorheen reizen) maar liefst 3000 cenotes, waarvan er veel met elkaar ondergronds zijn verbonden. Cenotes waren voor de Maya’s heilige plaatsen, omdat het volgens hen de ingang was naar het dodenrijk.

Ook zijn we naar Ek Balam geweest, de eerste Maya-tempel die we bezochten. Een terrein met daarop allerlei ruïnes midden in de jungle.

Over die Maya’s gesproken… De Maya's waren de inheemse bevolking, een indianenvolk dat leefde in verschillende gebieden in Midden-Amerika. Rond 2000 voor Christus ontstonden de eerste Mayadorpjes en uiteindelijk hebben ze gigantische steden met paleizen en tempels gebouwd. Daarvan zijn nog veel ruïnes door heel Mexico (en andere landen in Midden-Amerika) te vinden, waarvan wij er een aantal hopen af te vinken.

Woensdag zijn we in 3 uur naar onze volgende bestemming gereden: Merida. Met onderweg een aantal toffe tussenstops. Zo stonden wij om 8.00 uur voor Chichen Itze, de bekendste Maya tempel van Mexico en tevens één van de zeven wereldwonderen. Deze eeuwenoude ruïnes geven een goed beeld van hoe de Maya’s vroeger leefden. De gids bracht ons op de hoogte van alle ins en outs en we waren verbaasd over de grote kennis en inzichten die dit volk had.

Minder aantrekkelijk vonden we het gedeelte over de levende mensoffers, waarbij het nog kloppende hart uit de ‘lucky one’ werd gehaald om deze op een beeld te leggen. Hierdoor meenden men contact te krijgen met de goden. Geloof het of niet, het was een eer om uitgekozen te worden als offer. Zo werd er ook regelmatig een balspel gedaan, waarbij de winnaar direct gedood werd door onthoofding met een zwaard.

Met een hoop inspiratie op zak, reden we naar Cenote Ik-Kil. Een soort grot waarvoor je 26 meter naar beneden moest lopen en hier vervolgens in kon zwemmen. Bovenin was een grote opening waar allerlei planten groeien. En onze laatste hotspot van die dag was Izamal; een koloniaal stadje waarbij het hele centrum bestaat uit vrolijke okergele gebouwen.

Donderdag viel eerlijk gezegd in de categorie ‘flutdag’ en zijn we de hele dag bezig geweest met het afwerken van allemaal stomme to do’s. Zo zijn we als eerste naar een filiaal van ons autoverhuurbedrijf gegaan. Het geval was dat al een dag of 5 één voordeur niet op slot kon. We hebben twee momenten met de 24/7 gebeld, die niet zo 24/7 bleek te zijn. We kregen telefonisch geen contact en op de mail werd ook niet gereageerd. We kozen er dus voor om onze route te vervolgen en een open deur de komende dagen voor lief te nemen.

Nadat dit probleem was gefixt, hebben we een iPhone-winkel opgezocht. Eveline had namelijk een nieuwe telefoon nodig, daar haar toestel water had gehapt in een cenote en er geen leven meer in was. Toen er een nieuwe telefoon was uitgezocht, moest Eveline eerst nog even geld pinnen, om vervolgens haar bankpas in het pinapparaat te laten zitten. Dat betekende dat deze pas vervolgens geblokkeerd moest worden. Nadat dit gedoe allemaal rond was, heb ik nog een paar sneakers gekocht, gezien ik ergens een schoen had laten liggen. Verder loopt het allemaal op rolletjes hoor.

Vrijdagochtend hebben we meegedaan met een (gratis) rondje door Merida, met onderwijl uitleg van een gids. Daarna zijn we verkast naar een nieuw hotel, onder andere omdat we te maken hadden met onuitgenodigde huisdieren: kakkerlakken. Later hebben we het Maya-museum bezocht.

Tot slot zullen jullie ongetwijfeld een update willen van hoe het er nu voor staat met onze auto-skills, gezien de iets minder soepele start. Over het algemeen verloopt alles prima, behalve dat we nog niet altijd weten wie er nou voorrang heeft. Ook werd er van de week ineens naar ons geseind en zat de betreffende vrouw achter het stuur wild te wuiven; het bleek dat we de verkeerde kant op reden bij een éénrichtingsweg.

Verder lag er op een dag een wit papiertje op de autoruit, waarop Eveline riep: ‘Bingo!’ Ja, nu hadden we de bingokaart van ‘wat-gaat-er-allemaal-mis-met-de-auto’ wel vol. Een bekeuring maakte het compleet. We bleken onze auto verkeerd te hebben geparkeerd. Nu vonden wij zelf ook wel dat we niet top geparkeerd stonden, maar het verwarrende is dat je de auto dus mag parkeren in een vak met gele lijnen, maar diezelfde gele lijnen worden ook aangeduid op de stoep waar je niet mag parkeren. Dat is toch geen Nederlandse logica? Precies, hier konden wij dus niks aan doen.

Eenmaal aangekomen bij het politiebureau, hebben wij braaf de 16 euro boete betaald. Daarna kregen we onze kentekenplaat terug, huh? Die hadden we nog niet gemist. Dat blijkt hier dus de gang van zaken te zijn, om je zo te dwingen de bekeuring te betalen.

Tot zover weer. Ciao!