Van backpacken naar roadtrip én zonvakantie

Buenas noches amigo’s,

We zijn inmiddels een week verder na de laatste blog en het verhaal vervolgt zich vanaf zaterdag.

Deze dag zijn we vanuit Merida naar Chetumal gereden. Qua kilometers niet zo spannend (388), maar uiteindelijk hebben we er (uitstapjes niet meegerekend) zes uur over gedaan. Dat komt doordat de wegen hier niet altijd even makkelijk begaanbaar zijn, zoals we dat in Nederland gewend zijn.

Onderweg hadden we een bezichtiging staan bij Uxmal, om hier wat brokstukken te zien, aldus Eveline achteraf. Feitelijk was het weer een Maya-ruïne, de derde die we hier in Mexico zagen. Het was zeker mooi, maar we merkten dat we hierin al wel verzadigd waren.

Datzelfde gold voor de cenotes. Waar de meeste reizers er heel wat aftikken en voor een volle strippenkaart gaan, vonden wij het na drie van die dingen wel mooi geweest.

Uxmal eenmaal achter ons gelaten, hadden we er bijna een sticker op onze auto-bingokaart bij, gezien de tank steeds leger werd en er maar geen benzinepomp was te vinden. Bij navraag te hebben gedaan, werden we naar de andere kant van het dorp gestuurd, om -eenmaal daar aangekomen- weer ergens anders heen te worden gestuurd. Van het kastje naar de muur verhaal. Dat merken we hier trouwens vaker, ook als mensen de weg niet weten, willen ze toch iets zeggen en sturen ze je dus gerust de verkeerde kant op.

We waagden de gok (veel keus hadden we ook niet) om naar het volgende dorp te rijden, zo’n tien kilometer verderop. Nu heb ik al eens in Nederland zonder benzine op de vluchtstrook gestaan, maar hier in de middle of nowhere te stranden, is wel weer next level gedoe. Onderweg waren we daarom blij met elke gereden kilometer, want dat betekende straks mogelijk een kilometer minder lopen.

Eenmaal in het dorp, ging naast het laatste streepje dat al knipperde, nog veel meer op het dasboard knipperen. We vroegen aan verschillende mensen waar we moesten zijn, voordat we weer zomaar een kant op zouden worden gestuurd en we kostbare meters zouden verspillen. Uiteindelijk vonden we de langverwachte benzinepomp, zooo fijn. En we leefden nog lang en gelukkig.

Zondag -rustdag- hebben we aan een meer vlakbij Chetumal gezeten. Tevens hebben we onze vervolgreis concreter gemaakt. De plannen voor deze vakantie hebben nooit vastgelegen en we zijn dan ook al regelmatig van ideeën geswitcht.

Eigenlijk hadden we nog meer ruïnes op het programma staan, maar we merkten dat onze Maya-spanningsboog op was. Ook hadden we nog een gedeelte van Guatemala en Belize willen meepakken, maar we besloten, na wat research, om dit idee van de baan te doen. De sightseeing-dingen hadden we inmiddels wel uitgespeeld, zo vonden we zelf. Het nieuwste plan was dat we deze resterende twee weken de Mexicaanse kust zouden pakken, wat betekent dat we vooral voor veel natuur en chillen gingen. Hierdoor werd er wederom een andere draai gegeven aan het soort vakantie. Waar het begon met een backpackreis, werd dit al snel ingeruild voor een roadtrip, om halverwege over te stappen op een soort zon-zee-strand vakantie. Wat een enorme flexibiliteit he?!

Maandagochtend pakten wij onze tas weer in, om een uur later in Bacalar aan te komen, dat bekend staat om zijn ‘meer met zeven kleur blauw’. Hier hebben wij ‘s middags aan het water gezeten.

Dinsdag zijn we met een boottour over het meer gaan varen, waardoor wij ook een beter beeld kregen van die verschillende blauwtinten (die ontstaan door de verschillende dieptes en/of de samenstelling van de bodem): van heel lichtblauw water tot behoorlijk donkerblauw. Heel tof!

Ook voerden we langs een cenote, die vroeger door de Maya’s gebruikt zou zijn om mensen in te offeren (levend in te gooien, met de benen vastgebonden) en waar volgens onze gids nog steeds botten zouden liggen.

Woensdagochtend zijn we naar Los Rapidos gegaan, een riviertje met een natuurlijke stroomversnelling die in het meer van Bacalar uitkomt. Deze plek hadden we in eerste instantie juist van ons lijstje gehaald, daar we op internet lazen dat er afgelopen jaar een aanval van een krokodil was geweest in het meer van Bacalar. Echter spraken we Nederlanders die aangaven dat het -volgens hen- een krokodilvrij gebied zou zijn. In vol vertrouwen stapten we over onze krokodillenangst en zijn we gaan mee dobberen op deze fijne stroomversnelling.

In de middag zijn we naar Las Cocalitos gegaan, een mooie plek met schommels en hangmatten in het water. Om begin van de avond in twee uur naar Mahahual te rijden.

Donderdag hebben we in dit vissersdorpje aan het water gelegen. Deze keer echter voor het eerst aan de zee, in plaats van aan een meer, zie je hoe gevarieerd onze dagen zijn?

Vrijdagochtend zijn we met de boot naar een snorkelplek gebracht. Vlak voor de kust van dit dorp ligt namelijk het op één na grootste koraalrif van de wereld, dat helemaal doorloopt tot aan de grens van Honduras. We zagen leuke vissen en mooie schelpen, maar het koraal zelf viel tegen, daar we mooie kleuren hadden verwacht, maar het uiteindelijk een donkere, dooie bedoeling bleek te zijn.

Het water is op de plekken waar we nu zijn geweest dus echt fantastisch! Vrijwel overal is het water kraakhelder, de watertemperatuur is perfect, je vindt er veel palmbomen omheen en er zijn hangmatten en rieten hutjes om het droomplaatje compleet te maken.

Daarnaast hebben we echt méga mazzel gehad. Zo zitten we hier namelijk in het regenseizoen, waar we tot nu toe heel genadig doorheen zijn gekomen. De eerste twee weken merkten we dit vooral ‘s middags, als er flinke buien waren, tezamen met een portie onweer. Meestal zaten wij dan in de auto, onderweg naar onze volgende stop. Nu we meer aan het water vertoeven, hebben we nog nauwelijks gedruppel gehad, cadeautje dus!

Overigens is het hier bij zo’n flinke regenbui net een waterballet op straat, met ondergelopen kruispunten en al.

Terug naar de vrijdagmiddag, toen we naar onze volgende bestemming Tulum gingen, zo’n 2,5 uur rijden. Onderweg werden we staande gehouden bij een politiecontrole; we zouden te hard hebben gereden en over de drempel ‘jumpen’. Eveline vroeg de beste man met een big smile op haar gezicht: ‘Dus ik jumpte over de drempel?’ Volgens chef-politie bleek dat het geval, maar we kwamen er met een waarschuwing vanaf. Toen we wegreden, vroegen we ons lachend af wat dat nou weer voor een onzinverhaal was en zei ik tegen Eveline: ‘Normaal zit ik bij jouw drempels zowat tegen het plafond en deze drempel heb ik niet eens meegekregen’. Nouja, het zal wel. Niet heel veel later haalden we per ongeluk een politieauto in over een doorgetrokken streep, maar daar er geen repremandes volgden, bleek dit kennelijk wél oké te zijn.

Toen we eenmaal in Tulum waren, hebben we er minstens nog een uur over gedaan om ons hotel te vinden. Aangezien de navigatie ons niet juist had afgezet, moesten we het op eigen houtje zien te vinden. Dat is dus extra uitdagend in een stad (lees: doolhof) met bijna alleen maar éénrichtingswegen. Ook hier werden we weer, bij navraag te hebben gedaan bij jan-en-alleman, allerlei verschillende kanten opgestuurd. Toen we eenmaal ergens van de wifi gebruik mochten maken, is het ons na wat speurwerk uiteindelijk toch gelukt.

Volgend weekend staat er nog een laatste blog op de planning en dan alweer richting huis!

X