Pech onderweg

Hola gente agradable,

Een nieuwe zomer; dat betekent tijd voor een nieuw avontuur! Wat kan het leven toch een feestje zijn:) En bij dat feestje hoort natuurlijk een oud vertrouwd blogverhaal.

Afgelopen maandag vertrokken we dan: Rhodé, Alida [e-38] ikzelf. Afgezet door broertjelief/vriendjelief, afhankelijk vanuit welk perspectief je het bekijkt. Gelukkig beseften we van te voren niet dat de vluchten ons een hoop stress [e-38] gedoe zouden opleveren. De eerste vlucht bracht ons naar Londen, waar we onze vervolgvlucht hebben gemist. Dat is dan welgeteld de derde keer in mijn leven dat dit grapje mij overkomt. Maar deze keer konden we er grotendeels niks aan doen. Zo kwamen we aan op Londen City en moesten toen naar een andere luchthaven, Londen Heatrow, om daar onze tweede vlucht te pakken. De keuze was deze afstand af te leggen met de metro of met de taxi. Voor het gemak kozen we het laatste. Verkeerde keus. We hadden last van een langzame chauffeur en veel drukte op de weg, wat ervoor zorgde dat we onze overstap mistte. Dat betekende de volgende vlucht pakken, 24 uur later. Uiteraard hebben we toen een hotelletje geboekt. In het kader van 'dat overkomt ons geen tweede keer', stonden we de volgende dag maar liefst 5 uur van te voren op de airport. Op naar New York!

Goed, onze overstap van de NY-vlucht naar onze laatste vlucht, verliep ook niet geheel vlekkeloos. We hadden hiervoor namelijk maar een uur en binnen die tijd moesten we een beveilingscheck ondergaan, bagage ophalen, inchecken, handbagage laten controleren en boarden. We kregen wel een kaart dat we overal, heel asociaal, mochten voordringen. Maar die prioritycard werkt natuurlijk niet tijdens het wachten op de bagage en na een half uur kostbare tijd te hebben verspild, kwamen we erachter dat Alida haar bagage nog in Londen was blijven staan. Dan dus door zónder haar bagage. Alsof we achtervolgd werden door een groep bosjesmannen, hebben we het op een sprinten gezet. Dat is niet heel makkelijk met zoveel bagage, kunnen we je inmiddels uit ervaring vertellen. Eenmaal bij de incheckman, vertelde hij ons dat ze al gesloten waren en dat we de vlucht dus zouden missen. Neeeeee, niet weer!!! 'Mogen we het echt niet tóch proberen? We kunnen heel hard rennen en vragen of onze ruimbagage mee het vliegtuig in mag als handbagage'. Onze smeekbede werd verhoord: 'Ga maar dan, maar wel op eigen risico.' Onze marathon vervolgde zodoende en uiteindelijk met overal onwijs veel mazzel te hebben gehad, kwamen we compleet uitgeput, met een behoorlijk rode kop en giga bezweet echt op het nippertje in het vliegtuig terecht.

Peru. Een hele hoop uur, drie continenten en een halve wereldreis verder, kwamen we woensdag in het land van de Inca's, de lama's en de panfluiten. Het land waar hamsters worden gegeten in plaats van geknuffeld en een land waar één van de zeven wereldwonderen te vinden is. Maar ook een land waar kilo's insecten en meters hoge spinnen te vinden zijn. Dat is nog wel een puntje. Met een klamboe op zak, die niet voor het tegenhouden van muggen fungeert, maar meer om te voorkomen dat ik wakker word met een tarantula op mijn hoofd, moeten we het wel overleven.

Eenmaal aangekomen in de hoofdstad van Peru, Lima, gingen we op zoek naar een hostel. Dat zou dan ons kortste hostelbezoek ooit worden. Toen we rond 12.00 uur het dorp ingingen om iets te gaan eten, werd ons gevraagd uit te checken. We moesten weer inpakken en wegwezen. Wat is dat nou? Hebben we een hotel geboekt voor een karige 3 uur? Iets met taalbarrière en miscommunicatie.

Behoorlijk vermoeid en gedesoriënteerd wegens een lange vlucht, erg weinig slaap en 7 uur tijdsverschil (het is hier vroeger), gingen we op zoek naar een nieuw hostel. Eenmaal gevonden was het behoorlijk koud, dus ik ben met mijn jas aan en vers van de pers muts ('s middags gekocht) onder de dekens gekropen. Ons raam wat niet dicht kon, stond in verbinding met een gezamenlijk ruimte waar keiharde muziek draaide, waar ze niet eens rekening hielden met toeristen die op het degelijke tijdstip van 19.00 uur wilden gaan slapen. Ondanks de kou [e-38] herrie vielen we alle drie binnen no time in slaap.

Na klokje rond te slapen en te hebben ontbeten met droog brood, liggen we nu nog even te chillen op bed. Zometeen pakken we de bus naar onze volgende bestemming: Ica.

Adios Amigos!