Druk drukker drukst

Liggend in een prima bedje, met op de achtergrond het geluid van een heleboel getoeter wat de hele dag doorgaat (elke seconde 5 verschillende toeters), is het tijd om te een nieuwe blog te gaan schrijven.

De afgelopen dagen gingen niet helemaal zoals gepland en wel doordat het zo giga druk is overal. Dat komt doordat de Peruanen op dit moment vakantie hebben. Beter hadden ze dat een andere periode, want het is voor ons wel wat onhandig geweest. Gelukkig zijn de vakanties niet zoals wij die gewend zijn (als juf/student), maar zijn het slechts 4 simpele dagen. Daar kunnen we wel mee leven.

Donderdag hebben we de bus gepakt naar Ica. Tijdens de 5 uur durende busreis hebben we kunnen genieten van 3 heftige moordfilms. Niet dat we daar op zaten te wachten, maar we hadden geen keus. Er hingen verschillende beeldschermen en het geluid stond belachelijk hard. En dat terwijl er ook gewoon kinderen in de bus zaten! Blijkbaar is dat hier heel normaal, want toen we later in een restaurantje en een andere keer in een soort busstation zaten, was er ook een groot scherm, hard geluid en... een film waar veel mensen op de raarste manier vermoord worden. Bleegh!

Een hoop inspiratie verder, bleek eenmaal in Ica aangekomen de backpack van Alida helaas nog niet aangekomen. Die zou daarheen worden gestuurd. Toen op zoek naar een hostel wat voor geen kilometermeter lukte. Dit in verband met die stomme Peruaanse vakantie. Hierdoor zit iedere slaapaccommodatie rampestampers vol en alsof dat nog niet genoeg ellende oplevert, is alles ook nog eens gemiddeld 2,5 keer zo duur. Na 10 hostels af te zijn gegaan, voelden we ons net Jozef en Maria. Onze angst om in een stal te eindigen groeide en we vroegen een politievrouw om advies. Die sprak echter, voor de verandering, geen woord Engels. Gelukkig schoot een man te hulp, die ons vervolgens verder begeleidde op onze zoektocht. Onze reddende engel. En laat hij nou, geloof het of niet, Angel heten. Na wederom een behoorlijke speurtocht werd die stal omgetuned in een behoorlijk luxe hotel. Ondanks dat er alleen maar een kamer voor twee personen was, namen we die maar al te graag. Lekker knus was het wel met z'n drieën in een tweepersoonsbed.

Dat er weinig mensen hier Engels kunnen, is dus wel een puntje. Sommige mensen zoeken de vertaalmachine op in hun telefoon/computer, waardoor we nog 'redelijk' kunnen communiceren. Helaas komen de meeste niet op dit geniale idee of hebben ze geen beschikking over een phone. Gelukkig kan Rhodé ook nog wel een woordje Spaans, dankzij een weekje taalschool in Spanje. Toch heeft de taalbarière al voor de nodige lachbuien gezorgd. De grootste grap was onze maaltijd gisteren bij een soort McDonald's. De beste ober checkte al erg vaak of onze bestelling oké was en herhaalde het keer op keer. Achteraf bleek waarom: toen Rhodé haar drinken arriveerde, stonden we wat gek te kijken van de 1,5 liter fles Inca cola. Waarom zoveel? Daarna volgden 4 grote kippenpoten en de andere 4 zouden later komen. Hordes friet, salades en sausjes werden op tafel gezet. Het personeel moest erg lachen toen ze onze verbazing zagen groeien en begrepen dat dit niet helemaal de bedoeling was: Rhodé bleek een menu voor 4 personen te hebben besteld. Oeps! Gelukkig waren de zwervers erg blij met de restanten.

De volgende dag gingen we naar Huacachina. Zand zand en nog meer zand was daar te vinden, maar dat is meestal zo met een woestijn. In deze woestijn lag een soort oase, waar we twee nachten zouden verblijven. Ook hier was alles knetter vol en mega druk. Zelfs de Peruanen vonden het een hele drukte. Gelukkig had meneer Angel wederom een slaapplek voor ons geregeld, anders had dat ook nog de nodige problemen opgeleverd. Die dag gingen we met een sandbuggy een rondje crossen door de woestijn. Ook mochten we sandboarden. Eerder heb ik dit gedaan door op het board te liggen, deze keer was ik klaar voor het echte werk en mocht ik staand naar beneden. Vol verwachting klopte mijn hart: ik stond daar bovenaan een woestijnberg en zou wel even laten zien hoe dat snowboarden werkt. Ik zette mijn voeten vast in het klittenband, deed wat sprongetjes naar de top om vervolgens mijn bord te draaien en.... stil te staan. Hé, zo hoorde dat niet! Terwijl ik daar lichtelijk gefrustreerd pogingen ondernam vooruit te komen, sjoefde Alida als een malle op haar buik [e-38] board langs mij heen. Na nog wat kansloze pogingen gaf ik het op; het board was zo stroef als wat en ik bakte er niks van. Een kleine flop dus.

Zaterdag stond Paracas op de planning, maar daarvoor zouden we Alida's bagage ophalen. Uiteraard was deze er weer niet en na een hoop gebel/gemail zonder resultaat, zonk de moed ons in de schoenen. De backpack zou waarschijnlijk niet aankomen. We draaiden de planning om en gingen shoppen. Aangezien Rhodé en ik zelf ook erg beperkte kleding en spullen mee hebben, daar wij het met een pietepeuterige backpack moeten doen en alles precies hadden uitgekiend voor 3,5 week, kon er ook niet al teveel worden uitgeleend. Van een trui tot tandpasta en van sokken tot lenzenvloeistof. Alida was na deze verplichte shopronde weer voorzien! Echter was de prio medicijnen, wat een behoorlijk probleem zou opleveren, mocht ze die niet snel krijgen. We hoefden niet lang te zoeken naar een apotheek: er zaten er gerust 3 op een rij en 10 in één straat. Elke Peruaan moet gemiddeld minstens 6 ziektes onder de leden hebben, wil je al die apotheken draaiende houden. Waar je in NL een behoorlijk goed recept voor zulke redelijk zware medicijnen nodig hebt, kregen we hier de prednison en een ander goedje gewoon mee! Wat een enorme mazzel!! We hadden vervolgens nog wel wat tijd over die we enorm nuttig hebben besteed door ons te laten masseren en onze nagels onder handen te laten nemen. De dag werd feestelijk afgesloten, want toen we nog eenmaal probeerden een Peruaan (de held) te laten bellen voor Alida haar spullen, kregen we te horen dat haar backpack naar onze volgende bestemming 'Arequipa' gestuurd zou worden. Op hoop van zegen!

Zondag hebben we een soort van berg beklommen, een woestijnberg om precies te zijn. Om in Bijbelse personages te blijven, konden we ons deze keer wel identificeren met de Israëlieten; wat moet dat zwaar zijn geweest om 40 jaar door de woestijn te banjeren. Wij hadden namelijk al veel moeite met dit bescheiden uurtje. Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht over de oase. Aangezien het voor het eerst echt enorm warm was, hebben we daarna een duik in het zwembad genomen die bij ons 'hotel' zat om vervolgens onze 'hotelkamer' (lees: tentje) te laten voor wat het was en op weg te gaan terug naar Ica.

Hier zouden we een nachtbus boeken naar Arequipa. Na langs allerlei busmaatschappijen te zijn gehobbeld, was er nergens plek. Het was drukkerdandruk. Aaarghhh, wanneer gaan die Peruanen weer aan het werk? De eerst volgende bus mét plek zou pas dinsdagnacht gaan. Dat vroeg weer de nodige flexibiliteit.

En zo kwamen we wederom in een hotel in Ica terecht. De volgende ochtend vroeg, maandag dus, gingen we met een toer mee naar Paracas. Hier zijn de Galapagos eilanden van Peru te vinden. Van te voren was ons tot twee keer toe een Engelse gids beloofd en dat was ook het geval, alhoewel dit wel op een andere manier ging dan verwacht: eenmaal aan boord van de boot werd een Spaanse toerist, die redelijk Engels sprak, aangewezen als onze tolk. Met de boot vaarden we naar de plek vol zeehonden, pinguïns en bizar veel vogels. Waar je ook keek, je zag o-ver-al deze fladderende dieren. Alida verwoordde het perfect: 'Ik heb in m'n hele leven niet zoveel vogels in totaal gezien als nu in een uur tijd'. Later in de toer kregen we nog de mogelijkheid een museum te bezoeken. Hier zijn we in rap tempo doorheen gelopen. Eenmaal terug in de bus maakte Alida haar serieuze vraag aan onze toegewezen tolk toch wel duidelijk wat we van het museum hadden meegekregen: 'What was it about?'

En dan is nu toch echt het moment aangebroken dat ik mijn oordoppen ga indoen om de achtergrond'muziek' wat te dempen. Wel del sueño!