Beach life

De vorige blog eindigde met onze aankomst in Hiriketiya op zaterdag. Hier zijn we drie dagen gebleven en hebben we vooral veel tijd op het strand doorgebracht. Maandag liepen we nog over de zandbank naar Blue Beach en op dinsdag namen we surfles. Het strand is hier van een ander genre dan Nilaveli eerder deze reis. Er is veel meer leven, het is een stuk toeristischer, er zijn veel gezellige restaurants en de golven zijn een stuk wilder – een soort golfslagbad XXL.

We zijn in het zuiden opnieuw in het tropische klimaat terechtgekomen, en door zoveel aan het strand te zitten, is dat prima te doen. Zodra we echter iets ondernemen, zweten we er flink op los. We voelen ons met regelmaat mega goor en douchten hier zelfs op een dag drie keer: na ons ochtenduitstapje (doorweekt van het zweet), na de strandmiddag en nadat we ‘s avonds uit eten waren geweest en een stuk moesten lopen (lees: zweet everywhere). Eveline verzuchtte aan het einde van de dag: "Man, drie keer op een dag douchen, soms doe ik dat drie keer per week!"

Gedurende het grootste deel van onze tijd in Sri Lanka voelen we ons vies en bezweet. Ook onze kleding is niet meer wat het geweest is. We wassen deze mee onder de douche, maar doordat ze niet goed drogen, blijft alles vochtig en krijgt het een erg muffe geur, waar zelfs de kamer van gaat stinken. Soms konden we de kleding buiten hangen, maar dan werd het vaak weer zeiknat van de regen. Dat schiet ook lekker op dus.

Woensdag vervolgden we onze reis (1,5 uur met de bus) naar Habaraduwa, een andere kustplaats. Toen we op het strand lagen, bleken we de enige te zijn. We begrepen al snel waarom: het was het verkeerde seizoen. Het water was te ruig en er was teveel stroming, waardoor je de zee niet in kon. Het strand was in elk geval niet saai, want Eveline maakte hier interessante belevenissen mee. Terwijl ze over het strand wandelde, stond een Sri Lankaanse man met zijn rug naar haar toe. Toen ze erlangs liep, had hij zijn jeweetwel uit zijn broek om deze aan Eveline te showen. Eveline maakte zich snel uit de voeten. Later die middag, toen Eveline in een strandhutje lag en ik me bij haar voegde (ik had in het restaurant ernaast gezeten), hoorde ik dat het volgende bijzondere exemplaar zich bij haar had aangediend. Er stond namelijk al bijna twee uur(!) een man vanuit de bosjes naar Eveline te loeren. Hij week niet van zijn post en zwaaide af en toe naar Eveline. Toen ik de eigenaar van het restaurant op de hoogte bracht van dit merkwaardige verhaal, ging hij er meteen op af. Zodra de gluurder de eigenaar zag, verdween hij snel in de bosjes en is hij niet meer tevoorschijn gekomen.

Voor meer spanning en sensatie in je leven, verwijzen we je door naar dit strand.

’s Avonds aten we in een restaurant die gericht was op de locals (ipv toeristen). Dat betekende ook lokale prijzen van slechts 3 euro p.p. voor een heerlijke maaltijd, inclusief verse fruitsap. Het is echt een groot voordeel van reizen in Aziatische landen dat de prijzen zo laag liggen. Ons verblijf kost gemiddeld 9 euro per persoon per nacht, met de helft van de tijd een uitgebreid ontbijt inbegrepen. Het zou zelfs nog goedkoper kunnen, maar daar zouden we waarschijnlijk niet heel blij van worden. Natuurlijk zijn er duurdere opties, maar die vinden wij niet nodig. Voor deze prijs heb je prima kamer. Aan sfeerverlichting doen ze echter niet en meestal hebben we een soort felle TL-verlichting (weg melatonine), er is vaak geen raam dat open kan en de badkamer is geregeld een waterballet door de douche. Eén keer stoof er een kakkerlak voor onze deur weg, regelmatig zien we salamanders en twee keer hadden we een kleine kikker. Eveline doet tegenwoordig inspectieonderzoek als zij de badkamer inloopt: “Even kijken of we weer een huisdier hebben.”

Donderdag gingen we naar een ander strand, zonder enge mannen en waar we wél konden zwemmen. Dat laatste bleek echter een illusie, want ook hier was de zee veel te onstuimig. Dit Wijaya Beach wordt ook wel ‘turtle beach’ genoemd, aangezien hier altijd schildpadden zwemmen. We zagen regelmatig een kopje boven het water uitkomen en ook waren er twee grote schildpadden vlak bij het strand. Heel tof!

Onderweg naar huis vertelde de tuktuk-chauffeur dat we nog konden doorrijden om een mooi meer te zien. Toen we daar aankwamen, hoorden we dat er elke avond rond zonsondergang krokodillen kwamen om het kanaal over te steken. Dat sprak ons natuurlijk erg aan, dus bleven we een uur wachten om zo’n groen reptiel te spotten. We zagen uiteindelijk zijn ogen boven het water uitkomen, maar verder kwam hij niet. Volgens onze chauffeur hield de krokodil zich schuil omdat hij ons zag.

Ons guesthouse bleek naast een kokosnootverwerkfabriek (mooi woord voor scrabble) te liggen en op vrijdagochtend zijn we hier met onze tuktuk-vriend binnen gewandeld. Het was interessant om te zien hoe de schil van de kokosnoot wordt verwerkt tot matrasvulling, touw en meststof. Op andere plekken wordt er van de schil ook lepels, spatels en schaaltjes gemaakt. Dit kan overigens alleen met de rijpe, bruine kokosnoot. Zo heb je de groene en bruine kokosnoot, die dezelfde vrucht zijn, maar in verschillende stadia van rijping. De groene kokosnoot is jong en zit vol kokoswater. Je ziet ze hier overal langs de weg of in restaurants. Er wordt een gaatje in gemaakt en met een rietje kun je het gezonde kokoswater eruit drinken. Daarna kun je vragen of ze de kokosnoot voor je openmaken, zodat je het dunne, gelachtige laagje vruchtvlees eruit kunt lepelen om op te eten. Naarmate de kokosnoot ouder wordt, neemt de hoeveelheid kokoswater af totdat er vrijwel niks meer inzit, en verandert het zachte vruchtvlees in een dikke, harde laag kokos, zoals we die ook in Nederland in de supermarkt kennen. Deze inhoud van de rijpe kokosnoot wordt hier veel gebruikt in de keuken, en de schil krijgt daarna dus een tweede leven.

Dan nog iets over de kokosnoot: wist je dat er weleens iemand sterft door een kokosnoot? Dat komt doordat deze uit een kokospalm valt en op het hoofd terecht komt. Nooit onder zo’n boom gaan zitten/staan dus. Zo maar even een tip van flip.

Na het bezoek aan de kokosnootfabriek waagden we een derde poging om een strand te vinden waar we wél konden zwemmen: Jungle Beach. Dit kleine, afgelegen strand ligt verscholen in de jungle. Onze inmiddels vaste tuktuk-chauffeur liep met ons mee om de weg te wijzen. Onderweg vroegen we of er hier ook slangen voorkwamen. Dat bleek inderdaad zo te zijn, al zouden ze zich vooral in het donker laten zien. De chauffeur vertelde dat hij zelfs weleens een slang in of rond zijn huis heeft – iets wat we van meer locals hadden gehoord. Die kikkers in onze badkamer zijn dus maar bescheiden uitspattingen.

Jungle beach was inderdaad perfect om te zwemmen, al konden we er niet lang van genieten. Na twee uur begon het te regenen. De afgelopen dagen hadden we vaker schuilplaatsen op het strand gezocht, maar na een kwartier klaarde het dan weer op. Deze keer was dat echter niet het geval, dus gingen we maar weer terug.

Later op de middag gingen we opnieuw met onze chauffeur op krokodillenjacht. Terwijl de regen met bakken uit de hemel viel, zaten wij droog in de tuktuk en speurden het water af. Twee keer zagen we een kop boven het oppervlak verschijnen, maar helaas kwam het gevaarte ook dit keer niet dichterbij.

De flinke regenval bleef urenlang aanhouden. Aan het einde van de dag verzuchtte ik: “Ik denk dat er vandaag wel drie meter regen is gevallen, wat jij?”, waarop Eveline antwoordde: “Drieëntwintigmeter.” We houden de optie open dat deze schattingen aan de hoge kant zitten, maar het geeft ons gevoel in elk geval bijzonder goed weer.

We informeerden bij onze tuktuk-vriend naar de tsunami van 2004, aangezien we de vorige avond hierover een documentaire gezien. De zuidkust van Sri Lanka – waar wij deze laatste week verblijven – werd hierdoor zwaar getroffen: er werd veel verwoest en er stierven maar liefst 35.000 mensen. Onze vriend vertelde dat ook de zoon van zijn zus daarbij omkwam en dat in de jaren na deze gebeurtenissen de Sri Lankanen niet meer het strand op durfden.

Op zaterdag reden we in een klein uur met onze tuktuk-vriend naar Galle. We reden binnendoor, omdat we onderweg zelf ook nog de tuktuk mochten besturen. In de middag bezochten we het Galle Fort/Dutch Fort; een soort dorp met allerlei oude gebouwen in Nederlands-Europese stijl, omringd door een stadsmuur. Sri Lanka is anderhalve eeuw een Nederlandse kolonie geweest, waarbij de VOC in 1640 de macht kreeg over Galle, nadat zij de Portugezen hadden verdreven. De Nederlanders bouwden hier verder, breiden het fort uit en gaven het de naam Dutch Fort.

Hoewel we twee nachten in Galle hadden geboekt, besloten we de tweede nacht te annuleren. Het plan was om maandag naar de luchthaven in Colombo te reizen, maar we vonden dit uiteindelijk toch te ver en te veel gedoe gezien de lánge reis die daarna nog zou volgen. Daarom kozen we ervoor om zondag al met de bus (een rit van ruim 3 uur) naar Negombo te reizen, de plek waar onze reis begonnen was.

Dit was ook meteen onze laatste busreis in Sri Lanka. We hadden al eerder tegen elkaar gezegd dat het busvervoer hier uitstekend geregeld is. Zo weten we wanneer we vertrekken uit een plaats nog niet waar we moeten zijn voor de bus of wat de juiste bus is. We lopen naar het dorp, vragen wat mensen en stappen uiteindelijk in de betreffende bus. Veel andere reizigers kiezen voor tuktuks of taxi's, maar wij nemen de bus voor de langere ritten. Dit bespaart ons geld en bovendien vinden we het een leuke manier om te reizen. Een busreis is hier namelijk nooit saai: de buitenkant van de bussen zijn kleurrijk en de binnenkant hangt vaak vol met allerlei versieringen. Er wordt regelmatig wierook gebrand en er staat altijd muziek op. Kortom: al je zintuigen komen aan hun trekken! Soms is de muziek zelfs zo luid dat je je eigen muziek of podcast niet meer kunt horen. Daarnaast wordt er regelmatig entertainment aangeboden, zoals een zingende man aan boord met tamboerijn of microfoon, of er komt iemand in de bus om eten, drinken of lootjes te verkopen. De deur staat de hele rit open, en in de opening staat een soort conducteur. In- en uitstappen kan zowel bij de bushalte, als ook op elke andere willekeurige plek. Je moet daarbij wel snel zijn, want ze hebben altijd haast. Als je te langzaam gaat (lees: dat is normale snelheid), laat de conducteur het je weten. Soms zit de bus zo vol dat mensen in het gangpad staan. Als er een monnik met zijn oranje gewaad instapt, wordt er voorin plaats gemaakt. Tussendoor is er een onverwachte stop van tien minuten, waarbij de meeste mensen de bus verlaten om snel iets te eten bij een lokaal wegrestaurant.

Hoewel de busreis een hele beleving is, blijft de tuktuk ons favoriete vervoermiddel. Deze is vooral handig voor de kortere afstanden. Aangezien er hier een overload aan tuktuks zijn, heb je meestal al snel vervoer geregeld. Eén keer riep ik angstig dat de chauffeur moest stoppen, waarna hij zijn bolide aan de kant van de weg parkeerde en ik er als een speer uitsprong om mijzelf te redden van een mega spin. De spin vloog ook uit de tuktuk, maar gelukkig vermorzelde een heldhaftige Sri Lankaan dit monster met zijn slipper (hij zou een lintje moeten krijgen). Ik heb het overleefd, maar het was erop of eronder.

Het verkeer is behoorlijk chaotisch. Er wordt veel ingehaald, ook op plekken waarvan wij denken dat dit zeer onverstandig is. Daarnaast wordt er continu getoeterd, ofwel om anderen te laten weten dat ze plaats moeten maken of om te waarschuwen dat ze er (met een rotgang) aangekomen. Het principe van zebrapaden begrijpt men hier niet en sterker nog: er wordt getoeterd om voorbijgangers die willen oversteken te vertellen dat vooral NIET te doen, omdat de bestuurder niet van plan is om te stoppen.

Aan al het goede komt een eind. Times flies when you’re having fun. Nu het bijna tijd is om naar huis te gaan, delen we graag onze Sri Lankaanse eindconclusie en lees je wat wij waardeerden aan dit geweldige land:

• [e-2665]De mensen zijn ontzettend lief, vriendelijk en behulpzaam. Dat in tegenstelling tot mijn ervaring in buurland India, waar ik de mensen erg onvriendelijk en bedreigend vond.
• [e-2665]Het openbaar vervoer is goed geregeld.
• [e-2665]Het land is relatief klein – ongeveer anderhalf keer zo groot als Nederland – waardoor je het gemakkelijk kunt bereizen. De afstanden zijn hierdoor ook goed te overbruggen (de treinreis duurde 7 uur en de busritten varieerden van 1,5 tot 5 uur).
• [e-2665]Er is veel natuur zoals bergen, stranden en jungle.
• [e-2665]Er is een mooie mix van natuur, cultuur, wildlife, actie en ontspanning.
• [e-2665]Het is een zeer voordelige bestemming; verblijf, vervoer en eten zijn hier veel goedkoper dan in Nederland en is zelfs vergeleken met andere Aziatische landen aan de voordelige kant.
• [e-2665]Je kunt je er goed redden met Engels.

Zoals eigenlijk altijd weer het geval is (vraag me niet hoe het kan), heb ik ook deze reis een aantal spullen achtergelaten. Na anderhalve week was ik al mijn boek, tasje en supplementen vergeten in ons verblijf. Het boek en tasje konden op de post, maar de supplementen niet omdat deze als medicatie werd gezien (huilen). Mijn bikini begaf het al na de eerste week — gelukkig had mijn reisgenoot er twee bij zich, mijn slippers zijn ergens op een strand achtergebleven en een hemd is gewoon spoorloos verdwenen. Een aantal spullen lichter, maar hé, wel een ervaring rijker[e-1f643].

En dan is het morgen maandag en hopen we weer naar huis te komen. Ons vliegtuig vertrekt om 16.00 uur lokale tijd vanuit Sri Lanka en brengt ons in een kleine drie uur naar Mumbai (India). Daar overbruggen we 7,5 uur om daarna in ruim 9 uur naar Amsterdam te vliegen. Onderweg draaien we de klok nog 3,5 uur terug en hopen we dinsdagochtend 7.50 uur voet op Nederlandse bodem te zetten.

Met een dankbaar en vol hart keren we terug naar huis. Dankbaar voor de kans om deze reis te kunnen maken, en dat wij hier de tijd, geld en gezondheid voor hebben. Ook voelen we veel waardering voor ons veilige, comfortabele en welvarende Nederland. Reizen door landen als Sri Lanka maakt des te duidelijker hoe bijzonder dat eigenlijk is, en hoe weinig vanzelfsprekend.

Dat was weer mijn spreekbeurt. Bedankt voor jullie lezen en betrokkenheid. Tot de volgende ronde!