Gevaarlijke grijze reuzen

In de vorige blog eindigden we dinsdag met de aankomst in Nilaveli, inmiddels alweer een week geleden. Op deze plek is vrij weinig te beleven, maar wij bezochten dit voor andere belangrijke zaken. Zo hebben wij hier drie volle dagen aan het strand doorgebracht.

In eerste instantie zouden we hier twee nachten blijven, maar we boekten er een nacht bij en daarna nog één. Want beeld je even in: een fantastisch zandstrand met palmbomen, een lekker zonnetje op ons bolletje, maar ook een fijne schaduwplek. Waar we in Nederland op het strand over de hoofden kunnen lopen, waren hier slechts een handjevol toeristen. De zee had een perfecte watertemperatuur en milde golven. Later op de dag werd er aan beachvolleybal gedaan. Wat een heerlijkheid he?!

We konden twee extra nachten bijboeken omdat we niets hebben vastgelegd. In Nederland zijn de eerste twee nachten geboekt, maar zodra we op locatie A aankomen, kijken we hoe lang we blijven en boeken we daar pas een verblijf voor locatie B. Dit geeft ons vrijheid en flexibiliteit. Ook de route staat nog niet vast. In Nederland had ik al wel een route uitgestippeld en bezienswaardigheden uitgewerkt, maar uiteindelijk is hierin toch weer het één en ander veranderd.

Volledig opgeladen en met een op peil gebrachte vitamine D-status, vervolgden we zaterdag onze reis. Deze simpele zielen hadden echter te weinig geld om ons verblijf af te rekenen, dus moesten we 45 minuten in de genadeloze hitte lopen naar de dichtstbijzijnde bank (de terugweg kozen we voor de lazy tuktuk). Laten we de volgende keer wat meer vooruitdenken. Na vervolgens een paar uur rijden (tuktuk - bus - tuktuk), kwamen we aan in Sigiriya. Op het laatste stuk van de busreis zagen we …tromgeroffel… twee wilde olifanten pal naast de weg. Hoe mega tof was dat! Eveline zag de eerste trouwens niet, want toen ik zei: ‘Kijk, een olifant!’ geloofde die griet mij niet. Zelfs niet toen ik vijf keer riep: "Kijk nou, belooft een olifant!"

De straten in Sri Lanka zijn sowieso allesbehalve saai. Langs de weg vind je tropische palmbomen, bananenbomen en kraampjes met groente, fruit en gedroogde vis. Overal zie je zwerfhonden en op sommige plekken drentelen koeien vrolijk over de weg. Zelfs op het strand kom je honden en koeien tegen. Apen zien we dan weer op veel andere plekken, zoals bij ons verblijf of bij tempels.

Eveline en ik gaan elk op onze eigen manier om met deze dieren. Zo heb ik vooral te doen met de honden en geef ik ze een aai of eten en drinken. Eveline daarentegen vindt de apen helemaal geweldig en maakt van elk geval dat we tegenkomen (en dat zijn er veel!) een foto. Ik heb echter niks met die beesten en loop er het liefst met een grote boog omheen. Apen kunnen namelijk behoorlijk brutaal zijn en en als je gebeten wordt, moet je een aantal dagen naar het ziekenhuis voor anti-rabiës prikken. In landen als deze kunnen honden, katten, apen en vleermuizen namelijk besmet zijn met rabiës (hondsdolheid). Als je gebeten, gekrabd of gelikt wordt op een open huid, vereist dat onmiddellijke actie in de vorm van vier vaccinaties. Als je de eerste prik niet binnen 24 uur krijgt, terwijl het dier was besmet met rabiës en je symptomen krijgt, is er geen behandeling meer mogelijk en is het altijd dodelijk. Wereldwijd sterven er jaarlijks maar liefst 50.000 mensen aan rabiës. Inmiddels is ons codewoord bij het zien van een aap of hond: 'Rabiës op links/rechts'.

Ook vandaag waarschuwde de man van ons verblijf ons voor dit rabiësverhaal. Toen we vroegen of we te voet naar de stad konden, raadde hij aan een stok mee te nemen, omdat de honden hier in de (afgelegen) omgeving gevaarlijk kunnen zijn. Vorige week had hij nog een gebeten Duitse toerist naar het ziekenhuis gebracht. De honden in de stad zouden wel meer te vertrouwen zijn.

Goed, waar waren we gebleven? Onze verblijfplaats in Sigiriya was een huisje in de rimboe. Op deze plek waren véél apen, dus Eveline kon haar lol op. Na aankomst ploften we voor ons huisje, maar ik vertrok al snel naar binnen vanwege de muggen en warmte. Waar Eveline eerst nog enthousiast apen aan het tellen (en fotograferen) was, hoorde ik haar na enige tijd zeggen: "Het is gewoon eng. Ze zitten o-ve-ral." Om vervolgens de deur binnen te stappen: "Ik kom even naar binnen, want ik heb het nu wel gezien met die rabiës."

Verder kregen we op deze locatie het advies om na 19.00 uur niet meer naar buiten te gaan, aangezien er dan mogelijk olifanten langskomen. Daar werd ik heel enthousiast van en we spraken af dat de beste man ons zou appen als hij ze hoorde. Tot mijn grote verdriet zijn die grijze reuzen deze twee dagen niet komen opdagen.

Zondag ging om 4.30 uur de wekker voor een bezoek aan Pidurangala Rock. We hadden gelezen dat je er met een tuktuk naartoe moest gaan, omdat wandelen of fietsen levensgevaarlijk zou zijn: de rots ligt namelijk in de jungle, in een gebied waar wilde olifanten leven. In eerste instantie wilde ik graag zo’n grijze reus onderweg tegenkomen. Onze chauffeur vertelde echter dat er hier die ochtend nog een olifant was gezien en dat dit ontzettend gevaarlijk is. En daar verdween mijn wens op het zien van een olifant als sneeuw voor de zon. Ik zag het al helemaal voor me: zo’n grijze dikke zware poot op dat tuktuk-blikje en dit was onze laatste bestemming geweest. Dat klinkt wellicht wat dramatisch, maar later hoorden we dat de olifant jaarlijks 40 doden veroorzaakt in deze regio. Na research op het web, bleek dit wat overdreven, maar alsnog zijn er veel dodelijke incidenten met de olifant in Sri Lanka (en andere landen, bijvoorbeeld 400 doden per jaar in India). Verder lazen we verschillende verhalen over de olifant in dit land; dat ze huizen vernielen, mensen doden of de weg blokkeren en pas aan de kant gaan als je ze te eten geeft. Dus geen grapjes maken met die machtige beesten.

We dwalen weer af, terug naar het verhaal. Eenmaal aangekomen bij de Pidurangala Rock was het een ruim half uur naar de top. Het was een uitdagende wandeling met geklim en geklauter over en tussen rotsblokken. Eenmaal boven hadden we een 360-graden uitkijkpunt, mét zonsopkomst. Werkelijk prachtig! Ook was de beroemde Lion Rock te zien: een 180 meter hoge rots die is ontstaan uit een oude vulkaan en prachtig uit de jungle omhoog rijst.

’s Middags bezochten we Minneriya National Park, één van de 22 parken in Sri Lanka. We hebben sterk getwijfeld over deze activiteit. Bij aankomst op een nieuwe bestemming doen we altijd research naar de bezienswaardigheden in de omgeving, en over dit olifantenpark lazen we zeer uiteenlopende ervaringen; van geweldig tot levensgevaarlijk. Twee mensen meldden dat hun jeep was aangevallen door een olifant en één van hen liep daarbij zelfs ernstige verwondingen op. De jeeps zouden te dicht bij de dieren komen, waardoor die zich bedreigd voelen. Ook zagen we veel filmpjes (uit andere landen) waarin olifanten dreigend op auto's afkomen, ze beuken of zelfs omver duwen. Heel geruststellend al die bemoedigende beelden.

Omdat er een goed aanbod kwam en we toch wel erg benieuwd waren, besloten we uiteindelijk te gaan. Door alle spannende verhalen en beelden, waren we wel wat op onze hoede. Vlak voor vertrek vroeg Eveline: "Doe je schoenen aan?" waarop ik zei: "Zeker niet, veel te warm." Eveline antwoordde: "Maar op schoenen kun je sneller wegrennen." We namen onze bananen mee—niet om op te eten, maar om een mogelijke olifantenaanval te voorkomen. Uiteindelijk bleek dit alles wat overdreven te zijn en verliep de tour vredig. We zagen meerdere kuddes, met in totaal 78 olifanten, waaronder ook baby’s. Heel mooi om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien!

Na ons olifantenuitje streken we neer bij een restaurant voor het avondeten. Terwijl we daar zaten, barstte een flinke regen- en onweersbui los. We bleven daardoor ruim een uur langer hangen, en inmiddels was het donker geworden - wat hier het hele jaar rond 18.00-18.30 uur gebeurt. Omdat ons verblijf behoorlijk afgelegen en in de rimboe ligt, begon de onrust toch weer een beetje toe te slaan. De tuktukchauffeur hielp ook niet bepaald mee door te vertellen dat zijn huis en tuin al twee keer waren aangevallen door die grijze reuzen. Gelukkig liep het ook dit keer goed af en leefden we nog lang en gelukkig.

Dan nog even over het guesthouse in Sigiriya. We kregen hier elke ochtend een uitgebreid ontbijt, met daarbij een flinke koffiepot. Nu vinden Eveline en ik koffie allebei erg vies, maar weigeren wilden we niet — dat wordt hier als erg onbeleefd gezien. Dus glimlachten we vriendelijk, roerden even in de kopjes zodat de lepels er gebruikt uitzagen, keken goed of niemand ons in de gaten hield en slopen toen naar binnen om de koffie stiekem door de wasbak te spoelen. De volgende ochtend herhaalden we deze strategie. Ook de snack die we ’s middags kregen vonden wij niet eetbaat en stopten deze in een zakje, om het later op een andere locatie weg te gooien.

Op maandag stapten we in een tuktuk en reden in een half uur naar Dambulla. Daar bezochten we de Golden Temple en de Cave Temple. De Golden Temple is een kleurrijke, kitscherige tempel, met een enorme gouden Boeddha die hoog boven de boomtoppen uittorent. Vlak ernaast ligt de Cave Temple, die al 22 eeuwen een heilig bedevaartsoord is. Deze bestaat uit vijf grotten, uitgehouwen in de rots, met boeddhistische muurschilderingen en maar liefst 157 beelden.

Na deze stop stapten we de bus in richting Kandy, waar we 2,5 uur later aankwamen. Met onze backpacks op de rug struinden we over de lokale markt. De groente en het fruit werden hier nog afgewogen met een ouderwetse weegschaal met gewichten. Net als op de vismarkt was het allesbehalve hygiënisch. Zo hingen er grote stukken vlees de hele dag in de buitenlucht, omringd door vliegen die zich daar heerlijk vermaakten. Verder hebben we deze dag nog een massage genomen, altijd fijn!

Over en sluiten.