Gevaarlijke grijze reuzen

De vorige blog eindigde we dinsdag met onze aankomst in Nilaveli, vandaag alweer een week geleden. Dit is een plaats waar vrij weinig te beleven valt, maar die wij bezochten voor andere belangrijke zaken. Zo hebben wij hier drie volle dagen aan het strand doorgebracht.

In eerste instantie zouden we hier 2 nachten blijven, maar we boekten er uiteindelijk nog een nacht bij en daarna nog één. Want beeld je even in: een fantastisch zandstrand met palmbomen. Een warm zonnetje op ons bolletje, maar ook een fijne schaduwplek. Waar we in Nederland op het strand over de hoofden kunnen lopen, waren hier slechts een handjevol toeristen te vinden. De zee had een perfecte watertemperatuur en milde golven. Later op de dag werd er aan beachvolleybal gedaan. Wat een heerlijkheid he?!

We konden twee extra nachten bijboeken omdat we niks vooruit hebben vastgelegd. In Nederland zijn de eerste 2 nachten geboekt en eenmaal op locatie A kijken we hoe lang we hier blijven en boeken we een verblijf voor locatie B. Dit zorgt voor vrijheid en flexibiliteit. Ook de route stond nog niet vast. In Nederland had ik al wel een route uitgestippeld en bezienswaardigheden uitgewerkt, maar uiteindelijk is hierin toch het één en ander veranderd.

Weer helemaal opgeladen en met een op pijl gebrachte vitamine D status, vervolgden wij zaterdag onze reis. Deze simpele zielen hadden echter te weinig geld om het verblijf af te rekenen, waardoor we 45 minuten in de genadeloze warmte moesten lopen voor de bank (de terugweg kozen we voor de lazy tuktuk). De les die we leerden voor de volgende keer: vooruitdenken. Na vervolgens een aantal uur over de weg te hebben gereden (tuktuk - bus - tuktuk), kwamen we aan in Sigiriya. Op het laatste stuk van de busreis zagen we … *tromgeroffel* … 2 wilde olifanten pal naast de weg, hoe mega tóf! De eerste zag Eveline overigens niet, want toen ik zei: ‘kijk een olifant’ geloofde die griet mij niet. Zelfs niet toen ik 5 keer zei: ‘kijk nou, beloofd een olifant!’

Sowieso zijn de straten niet saai in Sri Lanka. Zo vindt je langs de kant van de weg mooie palmbomen, bananenbomen of kraampjes met groente, fruit en gedroogde vis. Je komt veel zwerfhonden tegen en op bepaalde plekken koeien die vrolijk over de weg hobbelen. Ook op het strand liepen honden en koeien. Apen zien we dan weer op heel veel andere plekken, zoals bij ons verblijf of bij tempels.

Eveline en ik hanteren beiden een andere manier wanneer het om deze dieren gaat. Zo heb ik vooral te doen met de honden en geef ik ze een aai of eten/drinken. Eveline vindt daarentegen de apen helemaal geweldig en maakt van elk geval dat we tegenkomen (en dat zijn er veel) een foto. Ik heb echter niks met die beesten en loop er het liefst met een grote boog omheen. Apen kunnen namelijk behoorlijk bijdehand zijn en wanneer je gebeten wordt, zit je een aantal dagen in het ziekenhuis anti-rabiës-prikken te halen. Dat komt omdat honden, katten, apen en vleermuizen in zulke landen besmet kunnen zijn met rabiës (hondsdolheid). Indien je een beet, krab of lik op open huid krijgt, dan verreist dit onmiddellijke actie door een reeks vaccinaties. Indien je de eerste (van de vier) vaccinaties niet binnen 24 uur haalt, terwijl het dier besmet was met rabiës en je symptomen krijgt, dan is er geen behandeling meer mogelijk en is dit altijd dodelijk. Jaarlijks sterven wereldwijd maar liefst 50.000 mensen hieraan. Ons codewoord bij het zien van een aap of hond is inmiddels dan ook geworden: ‘Rabiës op links/rechts’.

Ook vandaag werden we hiervoor nog gewaarschuwd door de man van ons verblijf. Toen we vroegen of wij naar onze bezienswaardigheid in de stad konden lopen, vertelde hij dat we dan wel een stok moesten meenemen, aangezien de honden hier gevaarlijk zijn (we zitten wat achteraf). Vorige week had hij nog een Duitse toerist naar het ziekenhuis gebracht, nadat zij was gebeten. De straathonden in de stad zouden wel meer te vertrouwen zijn.

Goed, waar waren we gebleven? Onze verblijfplaats in Sigiriya was een huisje in de rimboe. Op deze plek waren veel apen, dus Eveline kon haar lol op. Na aankomst ploften we voor ons huisje, maar ik vertrok al snel naar binnen vanwege de muggen en warmte. Waar Eveline eerst nog enthousiast apen aan het tellen (en fotograferen) was, hoorde ik haar na enige tijd zeggen: ‘Het is gewoon eng. Ze zitten o-ve-ral.’ Om vervolgens de deur binnen te stappen: ‘Ik kom even naar binnen, want ik heb het nu wel gezien met die rabiës’.

Verder kregen we hier het advies om na 19.00u niet meer lopend naar buiten te gaan, aangezien er dan mogelijk olifanten langskomen. Daar werd ik dus heel enthousiast van. We spraken af dat de beste man ons zou appen als hij ze hoorde, maar tot mijn grote verdriet zijn die grijze reuzen deze twee dagen niet komen opdagen.

Zondag ging de wekker om 4.30u voor een bezoek aan de Pidurangala Rock. Vooraf lazen we dat je met de tuktuk moest komen, omdat wandelen of fietsen levensgevaarlijk zou zijn. De rots ligt namelijk in de jungle en in deze regio leven olifanten. In eerste instantie wilde ik graag zo’n grijze reus onderweg tegenkomen. Onze chauffeur vertelde echter dat er die ochtend hier nog een olifant was gezien en dat dit ontzettend gevaarlijk is. En daar verdween mijn wens op het zien van een olifant als sneeuw voor de zon. Ik zag het al helemaal voor me: zo’n grijze dikke zware poot op dat tuktuk-blikje en dit was onze laatste bestemming geweest. Dat klinkt wellicht wat dramatisch, maar later hoorden we dat de olifant jaarlijks 40 doden veroorzaakt in deze regio. Na research op het web, bleek dit wat overdreven te zijn, maar alsnog zijn er veel dodelijke incidenten met de olifant in Sri Lanka (en andere landen, bijvoorbeeld 400 doden per jaar in India). Verder lazen we verschillende verhalen over de olifant in dit land; dat ze huizen vernielen, mensen doden of de weg blokkeren en pas aan de kant gaan als je ze te eten geeft. Dus geen grapjes maken met die machtige beesten.

We dwalen weer af, terug naar het verhaal. Eenmaal aangekomen bij de Pidurangala Rock was het een pittige wandeling van ruim 30 minuten naar de top. Vooral het laatste deel moest je klimmen en klauteren over en tussen rotsblokken. Eenmaal boven hadden we een 360-graden uitkijkpunt, mét zonsopkomst. Werkelijk prachtig! Ook was de beroemde Lion Rock te zien. Deze 180 meter hoge rots is ontstaan uit een oude vulkaan en rijst prachtig uit de jungle omhoog.

In de middag bezochten we één van de 22 nationale parken van Sri Lanka: Minneriya National park. Over deze activiteit hebben we sterk getwijfeld. Zo doen we bij aankomst bij een nieuwe bestemming altijd uitgebreid research naar de betreffende bezienswaardigheden. Op internet lazen we over dit olifantenpark hele wisselen verhalen; van geweldig tot levensgevaarlijk. Twee personen schreven dat de olifant hun jeep had aangevallen en bij één was er zelfs sprake van ernstige verwondingen. De jeeps zouden veel te dichtbij komen, waardoor de olifanten zich bedreigd voelen. Ook zagen we veel filmpjes (uit andere landen) van een olifant die dreigend op een auto afkomt, deze beukt of zelfs omver gooit. Fijn al die bemoedigende beelden.

Omdat er een goed aanbod kwam en we wel erg benieuwd waren, besloten we uiteindelijk toch te gaan. Door het lezen en zien van al die spannende olifantverhalen, waren we wel wat voorzichtig geworden. Zo vroeg Eveline voordat we naar het park gingen: ‘Doe je schoenen aan?’, waarop mijn reactie was: ‘Zeker niet, veel te warm’ en Eveline reageerde met: ‘maar op je schoenen kun je sneller wegrennen.’ We namen onze bananen mee, die we niet zouden opeten, maar gebruiken om een mogelijke olifantenaanval te voorkomen. Uiteindelijk bleek dit allemaal ietwat overdreven te zijn en verliep de tour vredig. We zagen verschillende kuddes met in totaal 78 olifanten, waaronder ook baby olifanten. Heel mooi om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien!

Toen we na deze olifantenbedoeling ergens waren beland voor het avondeten, begon het te regenen en onweren. Hierdoor zijn we een ruim uur langer in het restaurant gebleven, waardoor het inmiddels donker was geworden (dat is hier het hele jaar tussen 18.00-18.30u). Aangezien ons verblijf in de rimboe lag, maakten dit ons wel weer wat bezorgd. Ook de tuktuk chauffeur maakte het er niet beter op door te vertellen dat zijn huis en tuin twee keer waren aangevallen en beschadigd door die grijze reuzen. Maar gelukkig kwamen we er ook deze keer weer zonder kleerscheuren vanaf.

Nog even over ons guesthouse in Sigiriya. Hier kregen we een uitgebreid ontbijt, waarbij er iets later nog een theepot met koffie werd gebracht. Zowel Eveline als ik vinden koffie erg vies, maar weigeren wilden we niet (afslaan is hier erg onbeleefd) en daarom bedankten we de man vriendelijk. We roerden wat in de koffie zodat onze lepeltjes er gebruikt uit zagen, checkte of niemand keek en glipten vervolgens naar binnen om de koffie door de wasbak weg te spoelen. De volgende dag herhaalden we deze strategie. Ook de snack die we in de middag kregen, vonden wij niet eetbaar. We stopten het daarom in een zakje om het ergens in het dorp weg te gooien.

Maandag namen we de tuktuk en reden we in een half uur naar Dambulla. Hier bezochten we de Golden Temple en Cave temple. De Golden Temple is een kleurrijke, kitcherige tempel met een grote gouden Boeddha die met zijn verheven aanwezigheid hoog boven de boomtoppen uit torent. De Cave temple ligt ernaast en is al 22 eeuwen een heilig bedevaartsoord. Het zijn 5 verschillende tempels die zijn uitgehouwen uit de rots. In de tempels zijn boeddhistische muurschilderingen en 157 beelden te vinden.

Na deze stop pakten we de bus vanuit Dambulla om 2,5 uur later in Kandy aan te komen. Hier hebben we met backpack en al over de lokale markt gestruind. Het groente en fruit werd hier nog afgewogen met een ouderwetse weegschaal met gewichten. Net als op de vismarkt was het ook hier niet bepaald hygiënisch. Zo hingen er onder andere hompen vlees de ganse dag in de buitenlucht, met daarop natuurlijk allerlei vliegen die hier de tijd van hun leven hadden. Verder hebben we deze dag nog een massage genomen, altijd fijn!

Tot zover weer voor nu:)