Eens maar nooit meer: The Tongariro en haaien!

Ja hoor, het is weer tijd voor de wekelijkse blog. We hebben een actieve, sportieve en intensieve week achter de rug. Ga er maar goed voor zitten, pak er een kop koffie bij en laat ondertussen je schouders masseren, daar komt tie!

Dinsdag zijn we naar een natuurlijke bron gegaan, de Kerosene Creek. Hier werden we op gewezen toen ik bij de bibliotheek met een Maori-meneer aan de praat raakte. Niks geen commercieel [e-38] toeristisch kuuroord en 50 euro moeten betalen om in een bronnetje te zitten, nee gewoon gratis en voor niks zo'n overheerlijk warm bad voor jezelf! Een rot eind rijden en 3 versleten banden verder door de enorm slechte weg, kwamen we daar bij die warme bron, die zo overheerlijk had moeten zijn.

Echter kwam ons voorstellingsvermogen van hoe relaxt het zou wezen niet geheel overeen met de werkelijkheid, of het lag aan het feit dat we toch niet zo'n natuurfreak zijn als dat we dachten. We vonden het namelijk maar wat viezig om onze voeten in niet zichtbaar zand te zetten, met het gevaar 5 bloedzuigers aan je voet te hebben plakken. Daarnaast was de geur ook niet bepaald van zeep en na zo'n ruime 3 minuten (deze keer overdrijf ik niet), hielden we het bad weer voor gezien. Jammerrrr want het had zo leuk kunnen zijn. De volgende keer toch maar een commercieel kuuroord, met van die heerlijk betonnen afgewerkte vloeren en muren.

Over Maori mensen gesproken... de Maori's zijn de oorspronkelijke bewoners van dit land. Voordat de Hollander(!) Abel Tasman voet aan land zette (in 1642), was hier geen blank man te bekennen. Tasman koos alleen weer het ruime sop nadat er 4 van zijn matrozen door de maori’s werden gedood. Een ruime eeuw later landde de Brit James Cook op het Noordereiland en niet lang daarna volgde steeds meer Britse blanken. Inmiddels bestaat het land uit veel meer blanken dan Maori's. Dit stukje geschiedenis kon ik even niet laten, ben tenslotte wel juf he?!

In eerste instantie vonden we de Maori mensen erg leuk en interessant, maar na het horen van wat verhalen van grandpa (lieve opa van een camping), is de Maori behoorlijk in waarde gedaald. Grandpa vertelde dat als je een soortgelijk programma als ons Opsporing Verzocht zou kijken, het 9 van de 10 keer zou gaan om een Maori. Ze halen een hoop criminaliteit uit en we moesten maar goed voor hen uitkijken. Sinds dat we dit gehoord hebben, vinden we de Maori mensen ineens niet zo leuk meer. Ze kijken vaak chagrijnig (echt waar) en als we met ze in gesprek gaan, komen ze vrijwel allemaal heel nors over (behalve de bieb-Maori). De Nieuw-Zeelandse mensen zijn daarentegen wel echt geweldig aardig! Stuk voor stuk zijn ze super attent, vrolijk en lief.

We dwalen af... door naar de volgende dag. Woensdag zijn we in Taupo beland en zijn we gaan kajakken over de Waikato River. Met z'n vijven en een gids gingen we op pad. Halverwege onze kajaktoer kregen we de kans om te genieten van een heerlijke warme bron, deze keer wel fijn en schoon. Met al dat gepeddel hebben we deze dag de armspieren goed getraind. Na het kajakken zijn we doorgetufd naar Whakapapa, waar de volgende dag de beenspieren aan bod zouden komen!

Donderdag hadden we een pittige dag voor de boeg, aangezien de 'Tongariro Alpine Crossing' op het programma stond. Een stukje tekst uit mijn ANWB reisgids (komt ze weer met die reisgids), deed ons beseffen dat het een zware tocht zou worden, maar liet ons zeker niet uit het veld slaan. Ik citeer: 'De Tongariro Alphine Crossing is één van de mooiste dagwandelingen ter wereld. Maar vergeet niet dat het hier om een 18,4 km (bleek achteraf 19,6 km te zijn) lange tocht door hooggebergte gaat, waarbij telkens opnieuw slecht uitgeruste wandelaars door extreme weersverandering in levensgevaar komen er er zelfs al doden zijn gevallen.' Ik dacht altijd al moeite te hebben gehad met de avondvierdaagse (10 kilometer, rechte wegen), dus ik was erg benieuwd naar hoe deze tocht mij zou afgaan. Met 3 liter water in de rugzak en een kledingoutfit waar je u tegen zegt (2 broeken, 2 hemdjes, shirt met korte mouw, shirt met lange mouw, trui, fleece vest, een jas en sjaal), stonden wij om half 7 naast ons bed met deze belachelijk lange wandeltocht als vooruitzicht.

We begonnen vol goede moed en het eerste uur ging best lekker. Zo'n beetje elke 10 minuten ging er een kledinglaag uit (het was bloedheet), totdat we op het punt kwamen dat er echt niks extra's meer uit te trekken viel.

Na dit eerste uur kwamen we op een belangrijk punt en kwamen wij bij een bord met daarop 3 vragen. Moest je op één van de vragen 'nee' antwoorden, werd vriendelijk doch dringend verzocht eieren voor je geld te kiezen en rechtsomkeert te maken. Vraag 1 luidde als volgt: 'Is het weer oke?' Daar konden we volmondig ‘ja’ op zeggen![e-263c] We waren door naar de volgende ronde. Vraag 2: 'Heb je de juiste spullen en de juiste kleding?' Uhm, 4 van de 8 aangegeven dingen hadden we niet (handschoenen, muts, laarzen en een hoed), maar een halve ja is ook een ja, toch? Dan door naar de laatste en allesbeslissende vraag: 'Is je conditie goed genoeg?' Verdraaid, nu viel ik door de mand. Als ik eerlijk ben, moet ik bekennen dat mijn conditie niet eens in de buurt komt van 'goed'. Verder denkend is mijn conditie ooit wel goed geweest en er stond niet bij dat het NU goed moest zijn. We vonden het wel prima en voelde ons geslaagd voor deze 3-vragen-test. Dan kon nu het echte werk gaan beginnen: vanaf dit punt moesten we zo'n 4 uur lang klimmen en klauteren. Beeld je even in: 4 uur lang trappen op, van rots naar rots stappen of in zand omhoog lopen. Wat was dat afzien zeg, het was heeeeel zwaar!! Daarbij kwam ook nog eens de deprimerende hardloop-app van Loretta, die halverwege begon te praten en ons vertelde dat we het afgelopen uur maar 2,6 kilometer hadden gelopen (sneller was echt geen optie, geloof me). Heel opbeurend was dit niet en het werkte al helemaal niet mee aan het ‘we-kunnen-het-gevoel’. Richting de top werd het steeds kouder en deze keer ging er elke 5 minuten weer een kledingstuk aan, totdat de meegenomen kledingkast op was. Eenmaal boven waren we compleet uitgeput en konden we niet meer. We konden ons ineens volledig vinden in de waarschuwingen en de gevallen doden. Het uitzicht was zeker mooi, maar op dat moment vonden wij dat niet onze drama-tocht waard.

En nu weer naar beneden, waarbij het weer aankwam op ons uithoudingsvermogen en beenspieren. Na heel wat te hebben gebanjerd door zand, water, modder en sneeuw, vonden mijn kletsnatte voeten het niet zo leuk meer. Een aantal 'daar boven op de berg' liedjes verder en niet te vergeten heel wat bloed, zweet en tranen (eigenlijk alleen de middelste, maar huilen kon ik ook wel), kwamen we een ruime 8 uur na vertrek aan. Eens maar noooooit meer, is een uitspraak die deze dag prachtig verwoord.

Op naar de vrijdag, die door ons werd ingeroosterd als schoonmaakdag. Wellicht vraag je je nu af wat er nu aan zo’n klein hok valt schoon te maken, maar het antwoord is 'genoeg'. Onze camper was inmiddels zo'n grote vieze rommel geworden, dat we daar nodig iets aan moesten doen. Met ondertussen een hoop gekreun en gesteun van alle spierpijn, hebben we werkelijk alles naar buiten gegooid, veel gesopt en wat wasjes gedaan. Vervolgens zijn we onze veel-kilometers-maken-reis gaan hervatten en kwamen we rond 10 uur 's avonds aan in Napier. Hier stond ons de volgende dag iets onwijs spannends te wachten.

Zaterdag hebben we gezwommen met HAAIEN!!! Wat?! Ja met die enge, grote, bijtende vis inderdaad! Mijn familie weet wat voor een grote held ik ben op het gebied van zwemmen in iets waar ook (grote) vissen of ander gedierte zwemt, dus ik weet niet helemaal zeker of dit verhaal geloofd gaat worden. Maar het is heus! Voor jullie (en mijn) geruststelling: de haaien waren 'maar' 1-3 meter, redelijk dun en in principe doen ze niks.

Het was in een groot aquarium waar de haai zijn verblijf had en wij ons gingen gedragen als tijdelijke indringer. De vraag was natuurlijk of onze beste vriend dit wel ging pikken en ons niet in stukken zou scheuren. De haaienmeneer wilde ons zo in het water droppen, maar graag had ik nog wat instructies. Die instructies kreeg ik bij navraag dan toch: ‘Geen haai aanraken en niet duiken’. In dat laatste geval zou hij je als prooi zien en zat er een kans in dat hij je te pakken zou nemen. Misschien dat ik liever toch geen instructies had gehad, want deze info maakte me alleen maar bang. Wat bezielde me om dit te gaan doen? Had ik dit beslist in een moment van totale verstandsverbijstering? Er was geen weg meer terug en daar gingen Loret, ik en nog een Duits meisje die waarschijnlijk net als ons ook levensmoe was. Mijn eerste ervaring in het water was dat het ondanks onze wetsuit belachelijk kkk-oouu-ddd water was (15 graden). Mijn tweede ervaring was niet lang uit te stellen en dat was oog in oog staan met een echte haai. Mijn hart zat in mijn keel, de rillingen liepen over m'n rug en alle adem werd uit mij ontnomen. Op zo'n kleine halve meter afstand zwom daar zo'n beest langs me heen. Ik durfde nauwelijks te kijken en op den duur durfde ik alleen nog maar met mijn handen me vooruit te bewegen, omdat ik bang was met mijn flipper een haai te raken en vervolgens mijn tenen kwijt te zijn. Uiteindelijk hebben we het overleefd, maar ook voor deze ervaring geldt: never again!

Waar jullie nu allemaal nog lekker op bed liggen, zijn wij alweer bijna een halve dag verder. Deze zondagochtend zijn we naar de kerk geweest in Palmerston North. Straks rijden we door naar Wellington en morgen maar eens zien of daar mijn rijbewijs is aangekomen.

Hopelijk heeft de koffie gesmaakt en was de massage lekker, wij gaan er weer vandoor.

X