De week van de adrenaline

Nee, dit reisverslag kun je echt niet missen. Wat een hoop actie afgelopen week!

Zoals al eerder beschreven zijn we vorige week zondag naar Wellington gereden. Dit is de hoofdstad van het mooie New Zealand en ligt helemaal onderaan het noordereiland. Maandag zijn we naar ons camperverhuurbedrijf gegaan, die ook in deze plaats zit. In de eerste plaats om mijn rijbewijs op te halen, die door het thuisfront op de post was gedaan. Ik mag vanaf nu dus rijden! Daar later meer over. In de tweede plaats om onze camper in te ruilen, aangezien er het e.e.a. aan mankeerde. Dat betekende alle spullen overhevelen (rot klus). Daarna zijn we per ongeluk weer in de stad beland voor wat shopwerk (ik snap niet hoe het kon gebeuren). 'Het gaat allemaal zoooooo niet meer in mijn backpack passen', gonsde het bij elke aankoop door mijn hoofd. Maar geen zorgen voor morgen, dat zijn problemen voor later. 's Avonds hebben we een heerlijke pizza gegeten in een coole hippie tent (we eten ook regelmatig gezond hoor, no worries). Daarna zijn we naar een andere toko gegaan om nog een drankje te doen en hebben we wat leuke mensen ontmoet. Wat een leventje hebben we toch!

Dinsdag hebben we de 3 uur durende boot gepakt van Wellington naar Picton om daarmee het noordereiland in te ruilen voor het nog wat grotere zuidereiland. Alsof we naar het strand gingen, kwamen we aan op het dek met onze slippertjes, zonnebrand en strandlakens. Het werd tijd dat we eens bruin zouden worden! Eenmaal alles uitgestald, bleek het helaas toch wat te fris te zijn en zijn we maar naar binnen gegaan. Het uitzicht scheen prachtig te zijn -volgens m'n boekie zelfs één van de mooiste veertrajecten ter wereld- en dat was dan ook de reden dat we deze boot 3 dagen van te voren hadden geboekt (anders zat er een kans in dat je met de avondboot moest en zag je geen klap). Helaas heb ik van dat uitzicht niks meegekregen, aangezien mijn ogen de meeste tijd gesloten waren en ik wat nodige slaap heb ingehaald (kort nachtje).

Ja, en daar waren we dan op the South! Na de overtocht zijn we nog een stuk gaan rijden en hadden we fantastische uitzichten. Dachten we the North al prachtig te vinden, dit slaat helemaal alles! Het is hier zo mooi! Eigenlijk wisten we al wel dat het hier nog mooier zou zijn, aangezien ons dit door zo'n beetje elke kiwi die we tegen kwamen (zo noemen de Nieuw-Zeelanders zichzelf), werd verteld.

Woensdag zijn we begonnen in de bibliotheek in Nelson om wat speurwerk te verrichtten en het e.e.a. over het zuidereiland uit te zoeken. Een goed begin is het halve werk, zullen we maar zeggen. Men o men wat willen we nog veel doen in te korte tijd! Valt er een maandje bij te boeken? Na de bieb hebben we van schrik een rijdag ingelast en zijn we naar Motueka getoerd. Rijden rijden en nog meer rijden, wordt de komende weken ons motto.

En nog over dat rijden. Ik mag inmiddels dus camper rijden! Dat werd weleens tijd na ruim 2 weken te hebben toegekeken. Nu is natuurlijk iedereen erg benieuwd naar hoe het me afgaat, aangezien er voor vertrek wel wat zorgen werden geuit. Nou, eigenlijk gaat het hartstikke goed! Ik heb het geluk gehad me dus al even op links rijden te hebben ingesteld, dus dat vormt geen probleem. Enige aandachtspuntje is dat ik in plaats van de richtingaanwijzers nogal weleens de ruitenwissers aandoe, maar daar valt mee te leven.

Waaaah en toen was het donderdag, de eerte dag van de adrenaline! We zijn namelijk gaan parachutespringen!!! Dit stond altijd nog wel op m'n to do list, maar ik had het meer onder het kopje 'ooit' gezet. Dat het al zo snel zou gebeuren, moest ik wel even aan wennen. Leuk die ideeën van Loretta, nu kon ik natuurlijk niet achterblijven. Bij het invullen van mijn moeders telefoonnummer bij 'emergency number' werd ik toch wel wat benauwd. Bij navraag kreeg ik te horen dat er hier nog nooit een ongeluk met een parachute is gebeurd, maar eens moet de eerste keer zijn toch? Vervolgens kregen we wat instructies, gingen de pakjes aan en liep ik wat rillerig naar het kleine gevaarte dat ons de lucht in zou brengen. Hoe hoger we vlogen des te banger ik werd. Zo'n 13.000 feet (4 km) verder was daar het moment van de waarheid. De deur werd geopend en ik ging op de reling van het kleine vliegtuig zitten, samen met mijn super lieve medespringer meneer en tevens begeleider van de sprong. Ik bedacht me hoe de instructies ook alweer waren en volgde dit op: benen naar achteren, armen gekruist, een laatste teug adem, een 'ready set go' van de aan mij vastgeplakte instructeur EN DAAR GINGEN WE DAN!! Met een ware noodgang vielen we in de diepte en hadden we een vrije val van 50 seconden! ZO GAAF! Mijn zenuwachtige gedoe was de derde seconde van de sprong alweer verdwenen en zo kon ik niks anders dan genieten! Terwijl we door de lucht dwarrelden, was er ook een cameraman die wat om ons heen vloog en zorgde voor de foto's en film. Naast dat mijn gezicht door alle wind echt niet in plooi te houden was, werd ik nog net niet gedwongen de hele tijd te lachen, wat praktisch onmogelijk was. Terugkijkend naar de film heb ik een enorm hamsterhoofd (en dan overdrijf ik niet). Na de vrije val ging de parachute open en zweefden we als een vogel door de lucht, met onder ons een prachtig uitzicht! Wat was dit onwijs gaaf! Eenmaal aan de grond was ik toch best blij dat we dit ook weer hadden overleefd en een schitterende ervaring rijker waren!

Donderdagmiddag konden we eigenlijk niet zoveel meer doen en hebben we nog een paar uurtjes strand gepakt aan de Abel Tasman zee (heel vervelend), om daar onze te gekke sprong nog eens uitgebreid te evalueren.

Vrijdag zijn we naar het Abel Tasman national park geweest. Daar hebben we een watertaxi geboekt (naast rijden, varen we ook wat af hier), om vervolgens een wandeltocht van 4 uur te gaan maken. De watertaxi was een half uur te laat, waar wij niet zo blij mee waren. Niet omdat we nu zo tijdgebonden zijn, maar omdat we de tocht hierdoor in 3,5 uur moesten gaan lopen en ergens dus een half uur moesten zien in te halen. Aangezien onze ervaring met wandeltochten is dat wij wat langzamer zijn dan de aangegeven tijd, kon dit nog weleens een probleem gaan worden. Bij het lopen van de eerste meters en de ervaring dat deze tocht ook weer uit veel berg op en af zou zijn, begon het gemopper al: ‘wilden we echt weer gaan wandelen? Wie was er op dit rare idee gekomen?’ Met in ons achterhoofd een boot te missen en op het strand te moeten overnachten, liepen we met een rottempo door. Eten en drinken werd onderweg gedaan, want pauze konden we ons niet permiteren. Voor de lookout punten moest je steeds 600 meter extra lopen, die we met al die tijdsdruk dus maar hebben overgeslagen. Dat had weer als gevolg dat we de eerste 2,5 uur niet zo gek veel meer zagen dan bomen en meer jungle stuff. Na 2,5 werd ons de keus voorgeschoteld: the low tide of the high tide route. Eigenlijk hadden we niet zoveel keus: de high tide route duurde namelijk een uur langer en dat zouden we niet meer gaan redden. Enig maar zeer nadelig puntje aan de low tide route was, dat we door een laagje water moesten banjeren, waar veel krabben in zaten. Kleintjes dan wel, maar een krab blijft een krab! Dat was dus alles behalve een succes!! Met hier en daar een hoop gegil, kwamen we gelukkig zonder kleerscheuren -ruim op tijd- aan bij de watertaxi.

Na deze wandeltocht zijn we in de auto gestapt om onze reis te vervolgen. Even een slaaptussenstop om de volgende dag, zaterdag, onze reis voor te zetten naar Punakaiki, waar the Pancake Rocks te zien zijn. Deze rotsen hebben hun naam gekregen omdat ze eruit zien als een grote stapel met pannenkoeken.

Na deze pannenkoekenrotsen zijn we doorgereden naar Franz Joseph om daar even impulsief een restaurantje te pakken. Eenmaal in gesprek met een aardige kiwi, vroegen we hem of hij misschien een plek wist waar we de beruchte glowworms konden bekijken. Er zijn verschillende toers te boeken om deze lichtgevende wompjes te bekijken, maar deze vonden we aan de dure kant (100 dollar). Gelukkig kwam daar onze kiwi met de gouden tip en zo kwamen we om een uurtje of 10 aan bij een pikdonker bos. Griebels, wat was dat bos eng! Allemaal omgevallen bomen en overal geluiden. Dapper als wij zijn (ahum), kwamen we na een korte wandeling aan bij die grappige diertjes. Tegen de wortels van een grote omgevallen boom zagen we heel wat glowworms. Een soortgelijk gezicht als sterren aan de hemel. Erg leuk! Na het zien van een grote spin en het spontaan krijgen van overal jeuk, zijn we letterlijk naar de auto gerend om na een uitgebreide spinnencontrole een slaapplek op te gaan zoeken.

En daar was alweer de zondag! We waren in een plaats dat bekend staat om zijn prachtige gletsjers en de mooie korte(!) wandeltochten ernaar toe. Omdat het regenachtig was [e-38] flink bewolkt en dit morgen ook het geval zou zijn, had het geen zin om hier te blijven. We hebben daarom de gletjers gelaten voor wat het was en we zijn weer gaan rijden, om heel wat later aan te komen in het toeristische [e-38] gezellige Queenstown!

Zondag op maandagnacht hebben we met ons kikkergroene huis een nachtje bij het camperverhuurbedrijf op de airport van Queenstown gestaan. In de eerste plaats omdat we net een lifter op de airport hadden gedropt en in de tweede plaats omdat we de volgende dag toch bij de Jucy verhuur moesten zijn. Dit aangezien er wéér wat kapot was. We blijven natuurlijk niet heen en weer rijden -we zijn tenslotte geen taxi- en dus werd ons huisje netjes geparkeerd naast een rijtje nog niet verhuurde campers. De volgende dag werden we vroeg in de morgen door hard gebonk op de deur wakker gemaakt. Hoe we dit konden maken, privé terrein, we hadden bekeurd kunnen worden enz. enz. Nou zeg, dat konden wij toch ook niet weten? Ze konden ons vandaag in ieder geval niet helpen, kom morgen maar weer terug.

En daar was maandag dan adrenalinedag nunmero 2! Deze keer stond bungeejumpen op het programma. Een sprong van 134 meter met een elastieken koord aan je enkels, dat ervoor zou zorgen dat ze je na afloop niet van de grond hoefden te peuteren. Nadat je springt, val je zo’n 8,5 seconden naar beneden, voordat je daarna weer omhoog geslingerd zou worden. Nu heb ik al weleens eerder gebungeejumpt bij de pier in Scheveningen, maar ik dacht dat ik dat toen deed omdat ik jong en onbezonnen was. We zijn inmiddels een paar jaar ouder (en vooral heel veel wijzer) en dat betekent dat het wel een stukje spannender mocht (moest?) dan de vorige keer. De sprong van today zou daarom meer dan 2 keer zo hoog zijn en ik zou moederziel alleen moeten springen (Roos, ik heb je gemist!). Mijn angst die ik in toendertijd in Scheveningen had, was in helaas niet vergeten, maar stond op mijn netvlies gebrand. Met dat beeld stapte ik samen met Loret en nog 13 andere gekken in een busje dat ons naar de plek des onheils zou brengen. Alida kon helaas niet mee i.v.m. haar enkel.

Eigenlijk heb ik zo'n vermoeden dat je nu denkt: 'Wat stelt zo'n klein sprongetje nu voor als je al een parachutesprong hebt gedaan, die om precies te zijn 3866 meter hoger was en waarbij de vrije val 5 x zolang duurde? Dit wordt dan toch een makkie!' Ja wacht, zo werkt dat dus niet helemaal. Of beter gezegd helemaal niet! De zenuwen waren minstens net zo aanwezig als bij de parachutesprong, zo niet meer! Op de één of andere manier kom ik altijd op een punt waarop ik me ernstig afvraag waarom ik mijzelf dit toch steeds weer aandoe. Dat moment kwam toen we naar het in de lucht zwevende hokje werden gebracht (zie de foto's en je begrijpt waarover ik praat). Waar sommige mensen al zouden flippen bij alleen al in dat hokje staan, moest ik daar ook nog heel leuk vanuit gaan springen. We kregen te horen dat er vandaag al 2 mensen op het moment van springen het toch niet aandurfde en het elastiek hebben ingeruild voor ik denk een kop koffie. 'Zou ik nummer 3 worden?' was een vraag die even speelde, maar natuurlijk belachelijk was. Toen was het mijn beurt. Moeizaam lopend naar het springplankje vanwege alle toeters en bellen aan mijn voeten, kwam daar dat heldhaftige moment. Ik had me voorgenomen niet raar te gaan doen, al helemaal niet terug te gaan krabbelen en gewoon in 1 keer te gaan springen. Na een three-two-one van meneer bungee (of hoe die ook heten mag), sprong ik en VLOOG door de lucht. Ook dit was weer zo'n mooie ervaring!! Wat een kick! Nu alleen nog een keer op naar Colorado voor de hoogste bungeejump ter wereld en dan hebben we wel weer genoeg gejumt voor de rest van m'n leven (wie gaat er mee?).

Groetjes, liefs en knuffel (voor ieder wat wils),
Marieke