Beach life

De vorige blog eindigde met dat we zaterdag aankwamen in Hiriketiya. Hier zijn we drie dagen gebleven en hebben we vooral veel strand gepakt. Maandag liepen we nog over de zandbank naar Blue Beach en dinsdag namen we surfles. Het strand is hier van een ander genre dan Nilaveli eerder deze reis. Zo is het meer toeristisch, zijn er veel gezellige restaurants en zijn de golven een stuk wilder; een soort golfslagbad XXL.

We zijn hier in het zuiden opnieuw in het tropische klimaat beland. Doordat we zoveel aan het strand zitten, is dat prima te doen. Zodra we echter wat ondernemen, zweten we er flink op los. We voelen ons met regelmaat mega goor en douchten hier zelfs een dag drie keer. Na ons ochtenduitstapje (doorweekt van het zweet), na onze strandmiddag en nadat we ‘s avonds uit eten waren geweest en hiervoor een stuk moesten lopen (lees: zweet everywhere). Eveline verzuchtte aan het einde van de dag: ‘Man, drie keer op een dag gedoucht, soms douche ik drie keer per week!’

Eigenlijk voelden wij ons gedurende de meeste tijd van Sri Lanka vies en bezweet. Ook onze kleding is niet meer wat het geweest is. Deze wassen we in de avond gelijk onder de douche mee, maar het droogt vervolgens niet goed in de kamer, waardoor het nog vochtig is, erg muf ruikt en zelfs de hele kamer ervan gaat stinken. Soms kon de kleding buitenhangen, maar hier werd het vervolgens zeiknat van de regen. Schiet ook lekker op dus.

Woensdag vervolgden we onze reis (1,5 uur met de bus) naar Habaraduwa, een andere plaats aan de kust. In de middag lagen we hier aan het strand, waar we echter vrijwel de enigen bleken te zijn. We snapten al snel waarom. Het water was te ruig en er was teveel stroming, waardoor je de zee niet in kon. Het bleek het verkeerde seizoen te zijn. Saai was het strand in elk geval niet, aangezien Eveline hier wat interessante belevenissen meemaakte. Zo wandelde zij over het strand, waarbij er een Sri Lankaanse man met zijn rug naar haar toe stond. Toen ze er langs liep, had hij zijn jeweetwel uit zijn broek om die aan Eveline te showen. Eveline maakte zich uiteraard snel uit de voeten. Later op de middag lag zij in een hutje op het strand en toen ik mij later bij haar voegde (ik zat een aantal meter verderop in het restaurant), bleek een ander bijzonder exemplaar zich bij Eveline te hebben aangediend. Er was namelijk een man vanuit de bosjes naar haar aan het kijken, waarbij hij af en toe zwaaide. Heeeel creepy. Hij stond daar al bijna 2 uur(!) alleen maar te staan en te loeren. Toen ik wat drinken ging halen, ging de eigenaar er direct op af toen hij hoorde over deze bijzondere man. Bij het zien van de eigenaar, verdween de gluurder in de bosjes en is sindsdien niet meer tevoorschijn gekomen.

Voor meer spanning en sensatie in je leven, verwijzen we je door naar dit strand.

In de avond aten we in een restaurant die voornamelijk voor locals was. Dat betekende ook lokale prijzen van maar 3 euro p.p. voor ons avondeten, inclusief verse fruit juice. Dat de prijzen zo laag zijn, is dan ook echt een groot voordeel aan reizen in Aziatische landen. Ons verblijf kostte gemiddeld 9 euro per persoon per nacht, waarbij de helft van de tijd een uitgebreid ontbijt zat inbegrepen. Het verblijf zou overigens zelfs nog een aantal euro goedkoper kunnen, maar daar zouden we waarschijnlijk niet heel blij van worden. Ook zijn er natuurlijk veel duurdere verblijven, maar dat vinden we onnodig. Voor deze prijs heb je namelijk een prima kamer. Aan sfeerverlichting doen ze echter niet en meestal hebben we dus een soort TL-balk aan licht (weg melatonine). De badkamer is geregeld een waterballet door de douche en meestal hebben we geen raam die open kan. Eén keer stoof er een kakkerlak voor onze deur weg, regelmatig zien we een salamander en twee keer hadden we een kleine kikker in de badkamer. Eveline doet tegenwoordig regelmatig inspectieonderzoek als zij de badkamer inloopt: ‘Even kijken of we weer een huisdier hebben’.

Donderdag gingen we naar een ander strand, zonder enge mannen en waar we wél konden zwemmen. Dat laatste bleek echter een illusie, want ook hier was de zee veel te onstuimig. Dit Wijaya Beach wordt ook wel ‘turtle beach’ genoemd, aangezien hier altijd schildpadden zwemmen. We zagen regelmatig een kopje boven het water uitkomen en ook waren er twee grote schildpadden vlak aan het strand. Heel tof!

Onderweg naar huis vertelde de tuktuk-chauffeur dat we ook nog iets konden doorrijden om een mooi meer te zien. Toen we bij het meer waren, hoorden we dat hier elke avond rond zonsondergang krokodillen komen om het kanaal over te steken. Dat sprak ons natuurlijk erg aan en daarom hebben we hier een uur gewacht om zo’n groene reptiel te spotten. We zagen uiteindelijk zijn ogen boven het water uitkomen, maar meer niet. Volgens onze nieuwe tuktuk-vriend hield de krokodil zich schuil omdat hij ons zag.

Ons guesthouse bleek in de straat te staan van een kokosnootverwerkfabriek (mooi woord voor scrabble). Hier zijn we vrijdagochtend met onze tuktuk-vriend binnen gewandeld. Op deze plek worden de bolsters van de kokosnoot verwerkt tot verschillende producten als matrasvulling, touw en meststof voor gewas. Op andere plekken worden van de kokosnotenschil ook lepels, spatels en schaaltjes gemaakt. Mooi om te zien hoe breed inzetbaar de kokosnoot is en dat deze volledig wordt gebruikt. Wel kan dit alleen met de rijpe, bruine kokosnoot. Er bestaan namelijk meerdere soorten kokosnoten, waaronder de groene en de bruine. De groene kokosnoot is jong en zit vol kokoswater. Deze kun je hier overal langs de weg of in restaurants krijgen. Er wordt een gaatje in gemaakt, een rietje ingestopt en vervolgens kun je dit drinken (mega healthy). Als deze op is, kun je eventueel vragen of ze de kokosnoot willen openen en kun je er met een lepel een wit dun gellerig laagje uitschrapen om op te eten. Wanneer de kokosnoot ouder is, wordt deze kleiner, harder, donkerbruin en harig. Er zit dan vrijwel geen kokoswater meer in, maar wel een veel dikkere laag harde kokos (die je ook in onze supermarkt kunt kopen). De inhoud van deze rijpere kokosnoot wordt hier gebruikt bij het koken en na afloop krijgt de schil dus nog een tweede leven.

Nog een laatste weetje over de kokosnoot: wist je dat er wereldwijd jaarlijks 150 mensen sterven door de kokosnoot? Dat komt door een vallende kokosnoot uit een kokospalm die op het hoofd beland. Nooit onder zo’n boom gaan zitten/staan dus. Zo maar even een gratis tip van flip.

Driemaal scheepsrecht probeerden we na de kokosnootfabriek weer een nieuw zwem-strand uit: Jungle beach. Dit mooie kleine strand ligt een beetje verstopt in de jungle en moesten we ook een stukje voor lopen. Onze tuktuk-vriend liep mee om de weg te wijzen en we vroegen of er hier ook slangen waren. Dat bleek het geval, al kwamen die alleen als het donker werd. Hij vertelde ook dat hij weleens een slang bij/in zijn huis had en dat hadden we eerder ook al van een ander gehoord. Die kikkers in onze badkamer waren dus maar bescheiden uitspattingen.

Bij Jungle beach konden we inderdaad goed zwemmen, al hebben we hier niet lang van kunnen genieten. Na 2 uur begon het namelijk te regenen. De afgelopen dagen hadden we al vaker (op het strand) gescholen voor de regen, maar na een kwartier klaarde het dan weer op. Dat was nu echter niet het geval en dus zijn we maar weer naar huis gegaan.

We hadden deze dagen steeds dezelfde tuktuk-chauffeur en einde middag gingen we weer met hem op krokodillenjacht. In de stromende regen zaten wij droog en wel vanuit de tuktuk te turen naar het water. We zagen twee keer een kop, maar ook nu kwam het gevaarte helaas niet dichterbij.

De regen bleef maar komen en viel met bakken uit de lucht. Voordat we naar bed gingen, zei ik: ‘Ik denk dat er vandaag wel drie meter regen is gevallen, wat jij?’, waarop Eveline antwoordde: ‘drieëntwintig meter’. We houden de optie open dat deze schattingen wat aan de hoge kant zitten, maar het geeft ons gevoel in elk geval bijzonder goed weer.

We spraken met onze tuktuk-vriend ook over de tsunami van 2004. Hierover hadden we de dag ervoor namelijk een documentaire gezien. De Zuidkust van Sri Lanka, de plaatsen die we deze laatste week dus bezoeken, zijn toen zwaar getroffen. Het kostte 35.000 mensen het leven en er is veel verwoest. De tuktuk-vriend verteldde dat ook de zoon van zijn zus hierdoor is omgekomen en dat de Sri Lankanen de eerste jaren het strand niet meer op durfden.

Zaterdag zijn we in een klein uur met onze tuktuk-vriend naar Galle gereden. We reden binnendoor, zodat we onderweg zelf ook nog een stukje de tuktuk konden besturen, helemaal leuk. In de middag hebben we het Galle Fort bezocht. Een soort dorp met allerlei oude gebouwen in Europese/Nederlandse stijl, omringd door een stadsmuur. Deze plek heeft nog een Nederlandse geschiedenis. Zo is Sri Lanka in de tijd van de VOC anderhalve eeuw een Nederlandse kolonie geweest. In 1640 kreeg de VOC de macht over Galle nadat zij de Portugezen hadden verdreven. De Nederlanders bouwden verder en breiden het fort uit. Het kreeg de naam Dutch Fort.

Het verblijf in Galle hadden wij voor 2 dagen geboekt, maar eenmaal daar cancelden wij de tweede nacht. Het eerdere plan was om maandag naar de airport in Colombo te rijden. Echter, vonden we dit bij nader inzien toch te lang en teveel gedoe, aangezien we daarna nog een laaange reis voor de boeg zouden hebben. Daarom zijn we zondag met de bus (ruim 3 uur) naar Negombo vertrokken, de plaats waar onze reis ook begon.

Dit was gelijk onze laatste busreis. Eerder zeiden we al tegen elkaar dat het busvervoer in Sri Lanka erg goed is geregeld. Zo hebben we wanneer we vertrekken, nog geen idee waar we moeten zijn voor de bus en wat de juiste bus is. We lopen naar het dorp, vragen een aantal mensen en belanden vervolgens in de betreffende bus. We horen veel andere reizigers die enkel met tuktuk en taxi reizen, maar wij nemen de bus voor de langere stukken. Dit scheelt veel geld en daarnaast vinden we het een leuke manier van vervoer. Zo is een busreis hier nooit saai. De buitenkant van de bussen zijn kleurrijk, evenals de binnenkant die meestal is gepimpt met allerlei versieringen. Er wordt vaak wierook gebrand en staat er altijd muziek op. Kortom: al je zintuigen komen aan hun trekken. Soms staat de muziek zelfs zo hard dat je niet eens je eigen muziek of podcast kunt beluisteren. Ook wordt er regelmatig aan entertainment gedaan. Zo hebben we twee keer een zingende man aan boord gehad. Eén keer met tamboerijn en de andere keer met microfoon. De deur staat constant open en in de opening staat de soort van conducteur. In- en uitstappen kan zowel bij de bushalte, als ook op elke andere willekeurige plek. Dit moet allemaal wel snel gebeuren, want ze lijken altijd haast te hebben. Als het in- of uitstappen niet snel genoeg gaat, schroomt de ‘conducteur’ niet om je te vertellen dat je moet opschieten. Geregeld komt er bij een stop iemand de bus in om eten, drinken of lootjes te verkopen. Soms zit de bus zo vol dat mensen in het gangpad staan. Wanneer er een monnik met z’n oranje gewaad binnenkomt, moet er voorin plaats worden gemaakt. Tussendoor is er ineens een stop van tien minuten. De meeste mensen verlaten dan de bus om even bij het locale wegrestaurant iets te eten.

Ondanks dat de bus een hele beleving is, is de tuktuk ons favoriete vervoersmiddel. Deze is vooral handig voor de kleinere afstanden. Aangezien er hier een overload aan tuktuks zijn, heb je vaak al snel vervoer geregeld. Eén keer riep ik angstig dat de tuktuk driver moest stoppen. Hij parkeerde zijn bolide aan de kant van de weg en ik sprong eruit om mijzelf te redden van een mega spin. De spin vloog ook uit de tuktuk en een heldhaftige Sri Lankaan vermorzelde dit monster met zijn slipper (hij zou een lintje moeten krijgen). Ik heb het overleefd, maar het was erop of eronder.

Het verkeer verloopt wel wat chaotisch. Er wordt veel ingehaald (ook op stukken waarvan wij denken dat dit zeer onverstandig is) en er wordt daarnaast volop getoeterd. Dit gebeurt om de ander te vertellen plaats te maken of om enkel te waarschuwen dat ze er (met een rotgang) aankomen. Aan zebrapaden wordt vaak geen gehoor gegeven. Sterker nog: men toetert gerust om iemand die wil oversteken daarmee te vertellen dat ze dat niet moeten doen, omdat de bestuurder niet van plan is om te stoppen.

Aan al het goede komt een eind. Times flies when you’re having fun. Bij deze nog onze Sri Lankaanse eindconclusie. Oftewel: wat hebben wij gewaardeerd aan dit geweldige land?

• *Hele lieve, vriendelijke en behulpzame mensen. Waar ik de mensen in het buurland India erg onvriendelijk en bedreigend vond, is dat hier zo anders. Sri Lankanen zijn echt fantastisch!
• *Het openbaar vervoer is goed geregeld.
• *Het is een relatief klein land (1,5 keer zo groot als NL). Hierdoor is het een overzichtelijk reisland en kun je het grootste gedeelte van de highlights aftikken. Ook zijn het prima afstanden om te overbruggen (in vergelijking met andere backpack-landen). De treinreis duurde 7 uur en de busreizen zo’n 1,5-5 uur.
• *Er is veel natuur zoals bergen, stranden en jungle.
• *Er is afwisseling tussen cultuur, natuur, dieren, actief en ontspannen.
• *Het land is ontzettend goedkoop in vergelijking met Nederland en ook aan de goedkopere kant van andere Aziatische landen (denk aan verblijf, vervoer, eten)
• *Je kunt je er goed redden met Engels.

En dan is het morgen maandag en hopen we weer naar huis te komen. Het vliegtuig vertrekt om 16.00u Sri Lankaanse tijd en een kleine drie uur laten landen we in Mumbai (India). Hier mogen we 7,5 uur overbruggen om daarna in ruim 9 uur naar Amsterdam te vliegen. In de tussentijd gaan we ergens weer 3,5 uur terug in de tijd en dan hopen we dinsdagochtend 7.50u voet op Nederlandse bodem te zetten.

Zoals eigenlijk altijd wel weer (vraag me niet hoe het kan), laat ik ook nu weer een aantal spullen achter. M’n boek, tasje en supplementen was ik na 1,5 week vergeten in het verblijf. Zo handig die meid. Alleen het boek en tasje konden op de post, de supplementen niet aangezien dit werd gezien als medicatie (huilen). M’n bikini was na de eerste week kapot (lang leve mijn reisgenoot die er twee mee had), mijn slippers staan nog ergens op het strand en een hemdje is gewoon foetsie. Een aantal spullen lichter, maar hé, een ervaring rijker[e-1f643].

Met een dankbaar hart gaan we weer terug. Dankbaar voor de mogelijkheid (de tijd, geld [e-38] gezondheid) om deze reis te maken. Ook veel dankbaarbeid voor ons veilige, makkelijke en rijke Nederland. Want met een bezoek aan zulke landen, besef ik altijd des te meer dat dit zeker geen vanzelfsprekendheid is.

Dat was weer mijn spreekbeurt. Bedankt voor jullie lezen en betrokkenheid. Tot de volgende ronde[e-2665]