Camper rijden (of niet)

In het kader van stom-stommer-stomst heb ik deze vakantie de overtreffende trap behaald. Ik ben namelijk mijn rijbewijs vergeten! Nouja 'vergeten', ik dacht dus met met mijn stomme hoofd dat het voldoende was alleen mijn internationale rijbewijs mee te nemen. Niet dus. Om te janken! Dat wordt geen camper rijden voor mij, niet voelen hoe het is om aan de andere kant van de weg te rijden en niet mijn rijkunsten kunnen showen. Gewoon geen kilometer zo'n ding besturen. Althans, dat was mijn gedachte totdat er een lampje ging branden: ik contacte het thuisfront met de vraag of ze mijn rijbewijs wilden opsturen. Nu is een adres doorgeven natuurlijk wat lastig als je het hele land door toert, maar ook daar hebben we wat op bedacht. En zo geschiedde het dat mijn liefste moeder mijn roze kaartje op de post heeft gedaan naar een adres waar we over ongeveer 2 weken hopen te zijn. Oke, een gedoe is het wel, maar dan heb je ook wat.

Over rijden gesproken... Zaterdag hebben we onze super de luxe camper opgehaald. Dat woordje 'super' kan ik eigenlijk wel weghalen, evenals het woordje 'luxe', maar leuk klonk het wel. We wisten dat tie klein was, maar zó klein was wel even schrikken. ‘Hoe gaan we al onze spullen hierin krijgen?' was onze vraag. 'Niet' was het korte en krachtige antwoord. Een kleine ramp was het dus wel om alles uit te ruimen. We hebben van ellende maar bedacht om alle kleding nog wat spullen in de backpack te laten en verder is elk hoekje/ gaatje/ kiertje gevuld met rommel. Veel rommel.

Een kleine camper heeft zo z'n nadelen (véél nadelen), maar een voordeel zagen we er ook wel in. Het bestuurt namelijk een stuk makkelijker dan zo'n achterlijk groot vliegtuigformaatding. Alhoewel de camper dus zowat even groot is als mijn Fiat Seicento, was het nog best even wennen voor de meiden om links te rijden én een stuur te hebben dat aan de andere kant zit, maar ze doen het fantastisch! Het land is extreem heuvelachtig, bochterig en om in de ig-vorm te blijven, ook winderig. Dit zorgt ervoor dat we niet vooruit te branden zijn en we gisteren bijvoorbeeld 250 kilometer hebben gereden in maar liefst 7 uur (tussenstops eraf gehaald). En nee, dat ligt niet aan het feit dat er vrouwen achter het stuur zitten, dat ligt aan dit heuvelachtige, bochterige en winderige land. Als je deze combinatie hoort, kun je zelf ook al raden dat dit land flink af te raden is voor wagenzieke mensen (of je moet een driedubbele strip reistabletten meenemen). Ik vind dat ze dat weleens in de mijn ANWB reisgids hadden mogen vermelden.

Door een vlucht van zo'n beetje 85 uur en een tijdverschil van 11 uur (het is hier later), hadden we een kleine jetlag te pakken. Zo waren we de eerste nacht alle drie om 2 uur klaarwakker, terwijl we eigenlijk kapot moe waren. De tweede nacht flikten we het om alle drie rond half 5 wakker te zijn. Lezen en een fimpje kijken zijn dan middelen die je door dit zware leed heen kunnen helpen. De derde nacht was nog wat gebrekkig, maar een stijgende lijn was er zeker wel te zien. Inmiddels hebben we geen last meer van een jetlag, maar worden we alleen nog maar wakker van het soort van betonnen bed en de bevriezende kou.

Ja, want even voor jullie plezier: het is hier koud, het waait extreem veel en het regent regelmatig. Dat klinkt als... herfst?! Was ik iedereen heel wijs aan het vertellen dat wij straks lente hebben en het prachtig weer is in N-Z, is het hier gewoon belabberder dan in Nederland. Met een trui, sjaal en handdoek combinatie in bed, zet ik mijn eskimo-outfit dus nog even voort. Afgelopen nacht was het zelfs zo koud dat ik de helft van mijn backpack over me heen heb moeten gooien, om iets van warmte te voelen. Maar het wordt beter, daar houd ik mij aan vast! No life without hope, right?

Dan nu nog een praatje over wat we hier eigenlijk allemaal doen. Maandag hebben we 2 mannelijke lifters meegomen, die een stukje wilden meerijden naar het noorden. Uiteindelijk vonden ze het wel erg gezellig met ons en hebben we ze 2,5 dag op sleeptouw genomen. Uiteraard hebben ze niet in onze camper overnacht (even voor de goede orde). Met z'n vijfjes zijn we naar het meeste noordelijke puntje van Nieuw-Zeeland gecrost: Cape Reinga. Deze plek wordt ook wel beschreven als ‘het einde van de wereld’.

Dinsdag zijn we gaan sandboarden in de Nieuw-Zeelandse duinen. We kregen een surfbordje mee en beklommen de Mount Everest onder de zandduinen. Hier kwam het dus aan op mijn uitermate goed ontwikkelde conditie (oeff wat zwaar). Bovenaan aangekomen gingen we op het bordje liggen en sjoefden we als een stel malloten naar beneden. Dat was super cool om te doen! Enige puntje was wel dat er op het einde letterlijk overal zand zat. Van in elk kledingstuk tot in m'n oren en haar. De grap was ook nog dat we 's avonds bij een camping aankwamen waar we wel geteld 3 gierige minuten kregen om te douchen, daarna stopte het water en moest je het geluk hebben niet nog met sop in je haar te staan. De beste man had geen medelijden met me toen ik hem vertelde dat 3 minuten praktisch onmogelijk is voor een mens (vrouw?) en er zat dus niks anders op dan de uitdaging aan te gaan. Voor de vrouwen onder ons: probeer het vanavond ook eens. Gewoon omdat het kan.

Vandaag (woensdag) zijn we weer naar het startpunt van onze reis gegaan: Auckland. Hier hebben we onze lifters gedropt en gaan we weer onze eigen weg. Nodig even wifi-en (het afkicken valt niet altijd mee), een wasje in de wasmachine gooien en zo lekker uit eten (al dat gekook is ook niet goed voor een mens).Tussen de lange routes van de afgelopen dagen door (ja, we rijden ons echt suf), proberen we nog wat bezienswaardigheden die op de route liggen te pakken. Zo hebben we 2 watervallen gezien en hebben we de kauri bomen bekeken. Deze bomen behoren tot de allergrootste van de wereld.

Lieve mensen, bedankt voor alle lieve berichtjes de afgelopen tijd. Super tof! Mijn tijd zit er vrees ik alweer bijna op in dit internet café en daarnaast is het bericht al veel te lang: dus ADIOS AMIGOS!