Op zoek naar de addertjes...

Namasté!

Na een heerlijk en zwaar verdiend uitslaapfeestje, berichtte we zaterdag onze nieuwe Indiase vriend Khan en zijn we deze middag met z’n 3e de stad ingedoken. Natuurlijk een risicootje, dat beseften wij ons maar al te goed. De eerste twee ritjes betaalde Khan en ons wantrouwen groeide ietwat. Verschillende websites vermeldden namelijk dat je door veel mensen wordt beetgenomen. Zo word je overal heen gesleept om dingen te kopen waar je niet op zit te wachten of je krijgt aan het einde van de dag een sky high rekening. Khan maakte het er ook niet beter op door te zeggen dat als we politie zouden tegenkomen, we moesten zeggen dat hij onze vriend was. Nouja, we zouden het wel zien.

Als eerst hebben we een bezoek gebracht aan de Lotus temple en daarna hebben we het huis (inmiddels museum) van de wereldberoemde Indiase Gandhi bezocht. Althans, dat laatste was de bedoeling. We bleken bij een heel ander museum te zijn beland, waar we pas halverwege achterkwamen. Oeps… de volgende keer toch iets beter inlezen.

Om 17.00u zijn we gaan eten, wat ons ontbijt, lunch en avondeten in één was. In het kader van bezuinigingen zouden we het goed doen. Ze moesten vast hebben gezien dat we uitgehongerd waren, want we kregen een hoeveelheid waar je een heel weeshuis voor zou kunnen voeden. Tot slot hebben we de dag afgesloten met een oud vertrouwd Aziatische massage. Inmiddels waren we onze vriend ergens na het eten kwijtgeraakt, toen hij het bezoek aan een toeristenkiosk te lang vond duren. We mochten nog bij hem en zijn neven komen chillen, waar we vriendelijk voor hebben bedankt. Máár, hij had ons niet beroofd. Niet gezakkenrold. Niet benadeeld. Niks van dat alles. Top Indiër!!!

En heel eerlijk, daar zijn er hier in Delhi/India niet veel van. Ze proberen ons zo vaak te benadelen dat we constant op onze hoede zijn en altijd het addertje onder het gras proberen te vinden. Ze zijn erg aardig en behulpzaam, helpen je verder en dan... bam! Slaan ze toe op hun onschuldige prooi de toerist. Wij dus.

Zondag! Church-time. Ondanks dat maar 2% van de bevolking hier christen is, was er wel een internationale kerk in Delhi, wat erg mooi en bijzonder was om bij te wonen!

Later zijn we naar de stad gegaan om onze arm te versieren met henna. Dit typisch Indiase verschijnsel wordt hier door vrouwen tijdens speciale gelegenheden opgedaan. Het is een kleurstof die wordt gewonnen uit de bladeren van de henna-struik en is dus eigenlijk super healthy;) Het gaat er pas vanaf als je huid vernieuwd, dus over zo’n week of drie heb ik weer twee kale armen.

Verder zijn we naar de Spice Market geweest en de Jana Masjid mosk. Nu dachten wij dat deze grootste moskee van India de ‘attractie’ was, maar eenmaal binnen bleken wij de attractie. Sinds ons verblijf in dit land, zijn we er over uit dat Indiërs van staren houden. Iedereen zit je ongegeneerd aan te gapen. Daarnaast vragen veel mensen of ze met ons op de foto mogen. Blijkbaar zijn blanke mensen hier een tikkie bijzonder, maar in deze moskee was het echt zwaaaar overdreven. Bosjes mensen verzamelden zich om ons heen voor een selfie. Als we op een gegeven moment geen ‘nee’ hadden gezegd, hadden we er sowieso nu nog gestaan.

Eenmaal de Indiase Ferrari terugpakkend naar ons hostel (een tuktuk), kregen we ruzie met de driver. Ineens vroeg de beste man halverwege meer geld, wat ze hier dus vaker doen. We zijn uitgestapt en gaven hem 40 roepies, de helft van het eerder afgesproken bedrag. Luid protesterend en lichtelijk agressief nam hij dit niet aan. Prima, dan niet. We hadden het voordeel dat hij niet van zijn karretje weg kon en zijn dus snel weg gelopen. Hiermee dachten we dit mooi assertief te hebben opgelost. Echter moesten we een halve straat verder ineens opzij springen, doordat de boze chauffeur ons van achter bijna aanreed. Ik propte de 40 roepies in zijn hand en we vlogen snel de stoep op (met een hartslag van 180).

Nog even over het kleurrijke eten van hier... dat is dus echt super lekker en we zijn hard op weg om alle typisch Indiase maaltijden te hebben geproefd. Van naan bread, chapati en curry tot lassie en chai. Veel mensen zijn hier trouwens vegetarisch (whoop whoop), vanwege het hindoe-geloof en zij geen kwaad willen doen aan alle levende wezens (Lauraaaa). De keuze is dus reuze voor deze halve vegetariër. Waar we nog weleens de mist mee ingaan, is het eten met twee handen. Dat zit er natuurlijk zo ingebakken, maar wordt hier gezien als iets mega onhygiënisch, aangezien ze hier de linkerhand voor een toiletbezoek gebruiken en daarmee onrein is. Iemand een linkerhand geven, wordt zelfs gezien als grove belediging.

Het SPICY gedeelte is ook nog even wennen en soms hebben we een liter water nodig om de boel, met de tranen in onze ogen, een beetje te blussen. Het bereiden van het eten gebeurt vaak niet al te fris en vanaf het begin af aan zijn we dan ook bekend met het Indiase backpackers-fenomeen: de ‘Delhi-belly’. Aan jullie de schone taak om hiervan de betekenis te definiëren, maar als dit zo aanhoudt, eet ik de komende drie weken alleen nog maar BANANEN!

Maandagochtend hebben we de trein van Delhi naar Agra (2 uur) genomen en waren we wederom bijna extra geld lichter. Bij aankomst op het station kwam er een man naar ons toe met het verhaal dat de trein 3,5 uur vertraging had vanwege al het wateroverlast (het had de vorige dag 3 druppels geregend). We konden ons geld terugkrijgen en andere tickets boeken, waarvoor we even moesten meelopen naar de toeristenoffice. Braaf en volgzaam als dat ik ben, wilde ik al bijna achter de meedenkende man aan sjokken, tot mijn blonde vriendin concludeerde dat hier geen bal van klopt en we rechtsomkeert naar het perron hebben gemaakt. En wat bleek... *tromgerrofel*... de trein ging gewoon!

Eenmaal in onze volgende bestemming, hebben we met een opdringende gids het Agra-ford bezocht. Eenmaal in ons hostel was de bedoeling daar zo vies, dat we de boeking hebben geannuleerd en op zoek zijn gegaan naar een beter verblijf.

Dinsdagochtend 5:00u ging het akelige geluid van onze akelige wekker. Aangezien we nog steeds niet jetlag-vrij zijn, was dit (wederom) een veel te kort nachtje. Maar natuurlijk stappen we niet uit ons kneiterharde bed zonder goede reden. En dat was een bezoek aan één van de zeven wereldwonderen: de Taj Mahal!

Met wallen tot aan de knietjes, drentelden we naar dit wit marmeren amazing kunstwerk, die ooit door een koning is gebouwd als grafmonument voor zijn overleden vrouw. By far het mooiste gebouw dat we ooit gezien hebben!

Na nog een slaappoging terug in het hotel, hebben we daarna de 4,5 uur durende trein gepakt naar onze volgende bestemming: Jaipur.

Tot slot staat de vraag nog open hoe het ons bevalt om met een kleine tas te reizen. Nou, met dat antwoord zijn we zo klaar, want we vinden het beiden: fantastisch! En we willen nooit meer anders. Wel gaat het wat hard met de tasinhoud. Zo heb ik de hamamdoek in het vliegtuig al onherstelbaar vervuild met een flinke scheut rode wijn. Op dag 2 brak mijn zonnebril en op dag 3 ben ik mijn zeer mooie oortjes kwijtgeraakt en het snoertje van de powerbank. Ook ligt de fitbit van Loretta vanaf vandaag te shinen op het spoor, daar deze in de wc van de trein is gevallen. En dan zijn we nog maar op dag 4. Als het met dit tempo doorgaat, komen we met twee lege tassen thuis.

X Marieke